امروز:   اسفند ۲۹, ۱۴۰۲    

چکیده ای از برگزاری سی امین یادمان فاجعه ی ملی در کارگاه فرهنگ های برلین

در ابتدا پیام منصوره بهکیش از  مادران ـ خاوران، پارک لاله و جنبش دادخواهی در ایران و نیز از خانواده ای که شش تن از اعضای خانواده خود را نظام بی دادگر جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ با سرکوب، شکنجه و اعدام  ستانده  است، پخش شد. وی از صدایان بارز و رسای  بی  صدایان در ۳۰ سال گذشته در ایران بوده است. سپس برنامه با سه سخنران دیگر ادامه پیدا کرد

 

 

***

 

 

در ابتدا پیام منصوره بهکیش از  مادران ـ خاوران، پارک لاله و جنبش دادخواهی در ایران و نیز از خانواده ای که شش تن از اعضای خانواده خود را نظام بی دادگر جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ با سرکوب، شکنجه و اعدام  ستانده  است، پخش شد. وی از صدایان بارز و رسای  بی  صدایان در ۳۰ سال گذشته در ایران بوده است. منصوره بهکیش بعد از پیام سرود خاوران را خواند. وی سپس درود به خاطره ی تابناک زندانیان سیاسی قتل عام شده فرستاد.

آنگاه حمید نوذری  از مجریان برنامه، بعد از دادن یک دقیقه سکوت با یاد همه ی جان باخته گان  راه آزادی، به مناسبت سی سالگی و همچنین میکونوس  به خطابه پرداخت. او با گذری اجمالی بر معضلات سیاسی – اجتماعی  ایران مطرح کرد که در محکومیت رژیم  در واقع  بی نیاز از پرداختن فقط به سالگشت  سی سال از کشتار زندانیان سیاسی سال ۶۷ است  بلکه  از بدو انقلاب  سرکوب دگراندیشان و زنان شروع شد و همچنان ادامه دارد.  از این رو اگرحتی فقط به همین چند ماه اخیر از دی ماه ۹۷ به کارنامه ی حکومت نظری بیا فکنیم، نقض حقوق بشر سیستماتیک و مستمر در کلیه ی حوزه ها ی سیاسی و اجتماعی و فرهنگی نسبت به طبقه کارگران و زحمتکشان،  اقشار و ملیت های مختلف جامعه و اخیرا اعدام زندانیان سیاسی کُرد، قابل مشاهده و مستند است.

او گفت که برای تغییر وضعیت فعلی تلاش می کنیم ولی نمی دانیم نتیجه چه می شود، مسئله این است که نمی توانیم ساکت بمانیم ، بنابراین به مبارزه خود که تقویت صدای دگراندیشان زیر سرکوب، شکنجه و اعدام است ادامه می دهیم کما اینکه حداقل سی سال است که این کار را کرده ایم .

آنگاه برنامه با سخنرانی  رها بحرینی حقوق دان ایرانی – کانادایی  و  گزارشگر سازمان عفو بین الملل ادامه پیدا کرد. وی از نگاه حقوقی و مبسوطی به مشخصاتِ سیاست  از پیش تعیین و حساب شده ی  کشتارها ی زندانیان سیاسی بخاطر عقایدشان پرداخت که هدفمند و پیوسته  شامل پنهان کاری قهری و انکارِ قتل چندین هزار زندانی سیاسی بوده است. وی در انکارِ سیستماتیک به شکل های مختلفی مثل  دروغ پردازی، عدم صدور گواهی فوت، نابودی سامانه های آمار کشته شده ها، ضد و نقیض گویی در خصوص چگونگی  وقوع فاجعه، پنهان نگاه داشتن تعداد-، هویت افراد کشته شده، تحویل ندادن پیکرها، زمان و  مکان اختفای دفن  آنها در گور های دسته جمعی و  همچنین معدوم سازی قبرهایی که مشخص بودند، به تفصیل اشاره  داشت.

 

سپس همایون ایوانی زندانی سیاسی و  از جان به در بردگان فاجعه ۶۷ چنین شروع کرد که ترکیب حاکمیت برآمده از انقلاب، روحانی، لیبرال و ملی – مذهبی،  سرکوب نیروهای دیگرِ شرکت کننده انقلاب را موجب شده است. اوج آن متعاقب پذیرفتن قعطنامه ی ۵۹۸ در جنگ ایران و عراق  بود. بطوریکه حاکمیت شرایط بقای خود را فقط در نابودی کلیه ی فعالان سیاسی – اجتماعی  در زندان دید.

 

وی ادامه داد که علاوه بر دهه ها سرکوب پیوسته و مداوم رسانه ها، خانواده های جانباختگان و  گروه های سیاسی در جهت  مسکوت خبری این فاجعه، از بین رفتن ناگهانی چندین هزار نفر انسان فعال، عامل بزرگی در گسست تاریخی شده است. جایگزین کردن فقدان یکباره این جمع وسیع از انسان های فرزانه ی  جامعه،  بسان تجربه تاریخی کشورهای دیگر هم، به سادگی امکان پذیر نبوده  و به تبع آن لطمات و اثرات سوء خودش را در طول زمان در همه ابعاد داشته است و کمر راست کردن از آن، زمان و سرمایه های  معنوی همه جانبه ای را می طلبد.

او به اهمیت یادمان ها فردی، اجتماعی و فرهنگی در خصوص کشتارها پرداخت. اگرچه یادمان های فردی نمی تواند  به سبب محدودیت سنی افراد دوام دار باشد و بالاخره جایی متوقف می شود اما با کارهای هنری و سیاسی گسست تاریخی  را می توان ترمیم و متصل کرد.

 

در بخش هنری برنامه هنرمند آهنگساز میثاق جولایی با نوای  شورانگیزِ کمانچه خود، در دو بخش، حضار را از هنر کم نظیر خود مستفیض کرد.

این  مراسم یادمان که شنبه ۱۵ سپتامبر برگزار شد و بیشتر از دو ساعت بطول انجامید، با فعالیت مشترک کمیته دفاع از زندانیان سیاسی ـ و کانون پناهندگان سیاسی در برلین تدارک دیده شده بود.

آذین – ۳۱ شهریور ۹۷

نظرات بسته است

جستجو
Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Post Type Selectors
آرشیو مطالب قدیمی