پیام زندانیان سیاسی زن زینب جلالیان ، مریم اکبری منفرد و گلرخ ایرایی به مناسبت ۸ مارس
من زینب هستم، زینب جلالیان، زن کُردی که شاهد صدها جنایت جمهوری اسلامی در زندان و شاهد تهمت، اهانت، شکنجه و از همه بدتر شاهد اعدام ده تن از هم بندیهایم بودهام. آیا دردی بزرگتر از این هست؟! .. مریم اکبری منفرد و گلرخ ایرایی: تاریخ جهان نشان میدهد دو مقولهی آزادی و برابری مورد توجه همهی مبارزات سیاسی و اجتماعی بوده و هست و این دو با یکدیگر رابطه متقابل دارند. آزادی بدون وجود برابری جنسیتی منجر به غیر آزادی میشود و نابرابری اجتماعی منجر به بیارزش شدن آزادی میگردد…/
*****
پیام زندانی سیاسی زینب جلالیان به مناسبت روز جهانی زن
من زینب هستم، زینب جلالیان، زن کُردی که شاهد صدها جنایت جمهوری اسلامی در زندان و شاهد تهمت، اهانت، شکنجه و از همه بدتر شاهد اعدام ده تن از هم بندیهایم بودهام. آیا دردی بزرگتر از این هست؟! تازه این ظالمان از من میخواهند ابراز پشیمانی بکنم، مگر ممکن است منی که این همه ظلم و زور را با چشمانم دیدهام اظهار پشیمانی کنم، باور کنید هر وقت ستمگران، ظلم و شکنجه را بر من بیشتر میکنند، من جسورتر و مقاومتر میشوم.
ای ستمگران، نظارهگر بودید و هستید، دیدید نمیشود با قتلعام، شکنجه و زندانی کردن ما زنان، جلوی حق خواهی ما را بگیرید. وقتی یک زن جوهرش با آزادی سرشته شده باشد، هیچ ظلم و زوری نمیتواند او را به زانو در بیاورد.
من زمانی به این حقیقت پیبردم که در چنگال ستمگران جمهوری اسلامی بودم. لباسهای مرا بر روی تنم پاره کردند، چشمهایم را بستند، دست و پایم را با زنجیر به تخت آهنی بستند و شکنجه وحشتناک مرا شروع کردند. با کابل به زیر پاهایم شلاق زدند، پاهایم خیلی وحشتناک ورم و کبود شده بودند. این قدر مرا شکنجه کردند که دیگر هیچی را احساس نمیکردم.
اگر بگویم قلم از نوشتن درد و رنجم قاصر است، مبالغه نکردهام، چون من فقط یک قسمت کمی از شکنجههایم را برای شما بازگو کردم. امیدوارم در این روز عزیز خاطر شما را مکدر نکرده باشم. پس ای زنان جسور و فداکار بگویید سخنی را که آتش در گفتنش دودل است،بیایید با هم بر علیه ستمگران مبارزه کنیم تا با تلاشهایمان ستمگران را از سرزمین مادریمان بیرون کنیم، تا فردا شرمنده آن زنانی که بهخاطر آزادی و برابری جان عزیزشان را از دست دادند، نباشیم.
پیام مریم اکبری منفرد و گلرخ ایرایی از زندان اوین به مناسبت روز جهانی زن
روز جهانی زن را به زنان جهان و به زنان آزاده تبریک میگوییم. به تمامی زنانی که علیه حکومتهای مرتجع و زن ستیز پیشتاز بوده و هستند، به زنان والا و رهایی که بنبستها و عجز و ناتوانی را در نوردیدند و همواره به تحقق آزادی و رهایی مردم و کشورشان میاندیشند.
تاریخ جهان نشان میدهد دو مقولهی آزادی و برابری مورد توجه همهی مبارزات سیاسی و اجتماعی بوده و هست و این دو با یکدیگر رابطه متقابل دارند. آزادی بدون وجود برابری جنسیتی منجر به غیر آزادی میشود و نابرابری اجتماعی منجر به بیارزش شدن آزادی میگردد.
مطالعهی وضعیت زنان در طول تاریخ نشان میدهد که نابرابریهای اجتماعی و سیاسی زنان بیش از هشت هزار سال است که پدید آمده است. مساله زنان فقط مساله زنانه نیست و هر کس به مساله زنان میپردازد به کل جامعه توجه دارد.
زنان ایران نیز در طول تاریخ ثابت کردهاند که همیشه در خط مقدم نبرد علیه تبعیض جنسیتی بودهاند. نخستین دوره در تاریخ ایران که زنان به طرح مطالبات خود پرداختند همانا حضورفعال آنها در دوران مشروطه است که تا امروز همچنان ادامه دارد.
به گواه اغلب کارشناسان و مدافعان حقوق زنان، ایران تنها کشوری در جهان است که هزاران زن در آن به دلیل مخالفت با ظلم وستم اعدام شده و یا زیر شکنجه به قتل رسیدهاند. در دهه ۶۰ هزاران زن و دختر جوان و زنان باردار و مادران سالخورده به خاطر بیان عقیده اعدام شدند. آنها حدود یک سوم شهدای راه آزادی ایران را تشکیل میدهند.
امروزه در حاکمیت اسلامی ایران جزئیترین خواستههای زنان قابل اجرا نیست، حق طلاق یک جانبه به مردان تعلق دارد و حضانت کودکان مربوط به مردان است.
تحمیل حجاب اجباری که از جزئیترین حقوق زنان به شمار میرود حقی که از ۱۱ اسفند ۵۷ از زنان دریغ شد و مجری اجرای این طرح همانا رئیس جمهور دولت کنونی «روحانی» بود (دولتی که اینک ۸۷ مورد اعدام زن در کارنامه حکومتی خود دارد). لایحه منع خشونت علیه زنان را تبدیل به لایحه تامین امنیت زنان کردهاند و ۴۰ ماده از ۹۰ ماده آن را حذف نمودهاند. همین لایحه هم ۱۲ سال بعد از پیشنهاد به مجلس هم چنان پشت تصویب مانده … نمونه دیگر لایحه افزایش سن ازدواج دختران است که کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس به بهانه عدم ضرورت تاکنون با تصویب آن مخالفت کرده است.
و چنانچه همه شاهد بودیم نه در دوران اصلاحات و نه در دوران اعتدال هیچگونه تغییری در شرایط حقوقی زنان به عمل نیامده است.
در۱۹۷۰، در انقلاب کبیر فرانسه الیپ دوگوژ بر اساس اعلامیه حقوق بشر فرانسه اعلامیه حقوق زنان را صادر کرد و او در همان زمان اعلام کرد وقتی زن حق دارد اعدام بشود پس باید حق داشته باشد پشت تریبون قرار بگیرد. پس زنان محکوم نیستند هم مورد خشم و ستم قرار گیرند و هم اعدام و شکنجه بشوند و هم تا ابد سکوت کنند.
زنان ایران زمین در ۴۰ سال کذشته هرگز در مقابل دیکتاتوری دینی سکوت نکردند و دو شادوش مردان به صفوف مبارزه علیه استبداد مذهبی پیوستند. آنها خواستار حقوق خود بوده و بهای آزادی را میپردازند تا تاریخ میهنشان ورق بخورد تا ایران را احیا کنند.
به امید آن روز
مریم اکبری منفرد – گلرخ ابراهیمی ایرایی
بند زنان زندان اوین
اسفند ۹۷