«طاها شکوری در محوطه بازی بیمارستان کودکان سرطانی تهران سرگرم بازی است. او خبر ندارد که پزشکان معالج او در بیمارستان محک نیازمند داروهایی هستند که برای شیمی درمانی او نیاز است. طاها هشت ساله است.» گزارش محمد نصیری، خبرنگار آسوشیتدپرس در مورد کمبود دارو در ایران اینگونه شروع می‌شود.

وضعیت اقتصادی ایران پس از خروج یک‌جانبه آمریکا از توافق اتمی و اجرای دوباره تحریم‌ها علیه این کشور اسف‌بار است.

با سقوط ارزش ریال، هزینه داروهای وارداتی سر به فلک گذاشته است. داروهای تولید داخل کشور نیز گران‌تر شده‌اند. پرداخت هزینه درمان به چالشی جدی برای بسیاری از مردم ایران تبدیل شده است.

اطلاعات سازمان ملل می‌گوید متوسط درآمد ایرانیان ۴۵۰ دلار در ماه است. این رقم اما با دلار ۴۶۰۰ تومانی محاسبه شده است. نرخ دلار در یک سال و چند ماه گذشته بیش از سه برابر شده و متوسط درآمد ایرانیان دو سوم کمتر.

آسوشیتدپرس نوشته است بسیاری از ایرانیان دونالد ترامپ و سیاست فشار حداکثری او بر جمهوری اسلامی را مسئول این وضعیت می‌دانند.

در این وضعیت سیستم بهداشت و درمان هم توان حمایت از قشرهای کم‌درآمد و محروم جامعه را ندارد.

مادر طاها، لیلا تقی‌زاده به خبرنگار آسوشیتدپرس گفته است تنها یک جلسه شیمی‌درمانی پسرش بیش از هزار دلار در یک بیمارستان خصوصی هزینه دارد.

بیمارستان خیریه محک حال فرشته نجات این خانواده است. محک تمام هزینه‌های درمانی طاها را پرداخت کرده است. مادر  ۳۰ ساله او گفته است که خانواده طاها مدیون دکترها و پرسنل این بیمارستان هستند. لیلا تقی‌زاده  به خبرنگار آسوشیتدپرس گفته است: «بدون کمک آنها ما از پس مخارج درمان پسرم برنمی‌آمدیم. شوهر من یک کارگر ساده است و بیماری پسرم بیماری سخت و بسیار پرهزینه‌ای است.»

بیمارستان محک، با کمک‌های خیریه اداره می شود و در حال حاضر درمان ۳۲ هزار کودک و نوجوان زیر ۱۶ سال از سراسر ایران را برعهده دارد.

دکتر آراسب احمدیان، مدیرعامل موسسه خیریه محک به آسوشیتدپرس گفته است: «بزرگترین نگرانی ما قطع کانال‌های مالی با دنیاست. با تحریم‌های مالی آمریکا علیه ایران حتی امکان پرداخت کمک به موسسات خیریه ایران هم وجود ندارد.» احمدیان گفته اعتراف می‌کند که کم‌کم‌ امید خود را از دست می‌دهد. او گفته است: «دارو باید در دسترس همگان باشد، باید راهکاری در سیستم بانکی برای خرید دارو وجود داشته باشد.»

پس از امضای توافق اتمی میان ایران و غرب و لغو تحریم‌های بین‌المللی علیه این کشور، بسیاری از مردم ایران انتظار داشتند زندگی بهتری پیش‌رو داشته باشند. اما حال علی‌رغم تأکید مقامات دولت آمریکا که می‌گویند مواد غذایی و دارو در فهرست تحریم‌های آمریکا علیه ایران نیست، تحریم‌های مالی آمریکا علیه جمهوری اسلامی عملأ امکان داد و ستد با خارج -حتی برای خرید دارو یا مواد اولیه تولید دارو-  را غیرممکن کرده است.

ایران تأکید می‌کند که حدود ۹۵ درصد داروی مورد نیاز خود را داخل کشور تولید می‌کند و حتی برخی از تولیدات خود را به همسایه هم صادر می کند. این کشور اما نیازمند داروهای مورد نیاز بیماری‌های خاص است.

حال این داروها کمیاب شده‌اند. بسیاری ترجیح می‌دهند به بیمارستان‌های دولتی مراجعه نکنند چون توان ایستادن در صف‌های طولانی انتظار را ندارند. بیمارستان‌های دولتی وضعیت خوبی ندارند. هفته گذشته وزیر بهداشت و درمان ایران سعید نمکی اعلام کرد که وزارت‌خانه تحت سرپرستی او”اصلا پول ندارد و سال بسیار سختی” را می‌‌گذراند. نمکی گفت: «وقتی نفت نمی‌فروشیم، ما هم که وابسته به آن هستیم، بی‌پول می‌شویم.»

صف‌های طولانی هر روز جلوی داروخانه ۱۳ آبان هم دیده می‌شود. این داروخانه در خیابان کریمخان تهران امید کسانی است که به دنبال داروهای کمیاب برای اعضای بیمار خانواده‌شان هستند.

حمیدرضا محمدی که ۵۳ سال دارد دنبال داروهای همسر و دخترش است که  هر دو از ناتوانی عضلانی رنج می‌‌برند. او به خبرنگار آسوشیتدپرس گفته است تا دو سه ماه پیش وضعیت اینقدر خراب نبود.

پیمان کیوانفر که داروساز است می گوید قدرت خرید بسیاری از ایرانیان کاهش یافته و دیگر نمی‌توانند داروی خارجی بخرند چون قیمت داروهای خارجی گاه سه تا چهار برابر بیشتر شده حال خیلی‌ها داروی تولید داخل کشور می‌خرند.

کسانی که هنوز توان پرداخت قیمت داروی خارجی را دارند، اغلب به بازار سیاه روی می‌آورند. مثل محمود علیزاده دانشجوی ۲۳ ساله‌ای که در خیابان ناصرخسرو دنبال داروهای مادرش می‌گردد. مادر ۴۵ ساله او ام‌اس دارد. او به خبرنگار آسوشیتدپرس گفته که اگر دارو نباشد مادر جوانش فلج می‌شود. او که برای داروی مادرش سه برابر بیشتر از نرخ بهار سال گذشته پول داده گفته است: « من نمی‌فهمم دونالد ترامپ این تحریم‌ها را علیه چه کسی  وضع کرده. این تحریم‌ها بیماران را مجازات می‌کنند.»

دویچه وله ـ ۸ مرداد ۱۳۹۸