دل نوشته ای از پروین اردلان فعال حقوق زنان
وقتی رژیمی با چکمه به خیابان می آید،
به جای درخت دوربین می کارد،
جاده را با خون رنگین می کند،
به صدای اعتراض شلیک می کند،.
فریاد خشم را با جوخه اعدام خاموش می کند،
از پر زدن پروانه ها هراس دارد،

***

وقتی رژیمی با چکمه به خیابان می آید،
به جای درخت دوربین می کارد،
جاده را با خون رنگین می کند،
به صدای اعتراض شلیک می کند،.
فریاد خشم را با جوخه اعدام خاموش می کند،
از پر زدن پروانه ها هراس دارد،
این یعنی کابوس شبانه ضحاک که بر شانه هایش نشسته است …

.وقتی این کلیپ منتشر شد همگی در زندان بودند،
حالا برخی آزاد شدند اما با شمشیر وثیقه بالای سر مانند مرضیه،
برخی هنوز در بندند مانند ندا،
برخی به بند برگردانده شدند مانند سپیده،
برخی سال هاست که دربندند اما در این کلیپ نیستند مانند زینب جلالیان،
برخی در پی اعتراضات اخیر در بند شدند مانند مژگان کاووسی،
برخی در کشتار خیابانی آبان ماه جان باختند مانند آمنه شهبازی،
برخی را می شناسیم ، برخی را نمی شناسیم…
این زنان و دختران ترکیب رنگارنگی هستند در ضدیت با نابرابری، تبعیض جنسیتی، طبقاتی، نژادی و …که از ۴۰ سال پیش تاکنون با چراغی در دست به راه افتاده اند و از تنگناهای تاریک و زن ستیز حکومت اسلامی عبور کرده اند.
بزودی خیابان ها را در کنار هم و با قدم های استوارشان تسخیر می کنند. دور نیست دیدارمان….
این ویدئو را دوباره منتشر کنیم و در هر انتشاری حداقل نام یکی از پروانه هایمان را ثبت کنیم.
من نام رها یا راحله عسگری زاده را اضافه می کنم، فعال حقوق زنان، عکاس و خبرنگاری که هفتم آذر در بند شد. عکاسی که دوره ای از جنبش برابری را بر جبین جنبش زنان ثبت کرد …
https://www.facebook.com/watch/?v=1497860230354574

وارش فیلم
تقدیم به زنان فعال مدنی ، سیاسی، کارگری، در زندان

سرود عشق و عدالت
سرود از ک.مازِللا
موسیقی از گروه کورال زنان استرالیا
ترجمه : هدایت سلطان زاده

برگرفته از کانال شیرین عبادی – ۱۱ آذر ۹۸

نظرات بسته است