حقوقِ زنانِ کارگر و سیاستِ وزارتِ کار
مسئله آزادی زنان و مشارکت آنها از جمله حقوق زنانِ کارگر در جمهوریِ اسلامی پایمال و نابود شده است. سیاستهای ضدِ کارگری، به ویژه عملکرد وزارتِ کار زنان کارگر را به زندگی در فقر محکوم کرده است. در تمام این مدت، تقسیم ثروت از سطح پایین جامعه به سمت بالا حرکت کرده است و به موازات آن نیز موانع بیشماری را بر سر راه ایجاد و احیای سندیکاهای مستقل، و فعالین کارگری بوجود آوردهاند.
***********
حقوقِ زنانِ کارگر و سیاستِ وزارتِ کار
چندی پیش علی ربیعی در نمایشی به نام “همایش زنان در مسیر توسعه”، در رابطه با مشکلات واقعا موجود در میان زنان، نظراتی را مطرح کرد. گویا، شخص ایشان پس از ۳۷ سال به این واقعیت پیبرده است که حضور و مشارکت زنان در همه عرصههای اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی انکار ناکردنی است و “نمیتوان رویکرد محافظه کارانه به کار و اشتغال را حفظ کرد.”
او در جهت سیاستهای کلی حکومت برای مهار اعتراضات زحمتکشان علیه بیکاریهای گسترده، بخصوص در میان زنان و فشارهای روز افزون اقتصادی که بر آنها و خانواده آنها اعمال میشود و در راستای اجرای دستورات صندوق بین المللی پول و بانک جهانی توصیه میکند که “در برنامه ششم توسعه باید به دو مقوله واقعیت اجتماعی زن و سیاست گذاری حساس نسبت به جنسیت توجه کنیم.”
مسئله آزادی زنان و مشارکت آنها از جمله حقوق زنانِ کارگر در جمهوریِ اسلامی پایمال و نابود شده است. سیاستهای ضدِ کارگری، به ویژه عملکرد وزارتِ کار زنان کارگر را به زندگی در فقر محکوم کرده است. در تمام این مدت، تقسیم ثروت از سطح پایین جامعه به سمت بالا حرکت کرده است و به موازات آن نیز موانع بیشماری را بر سر راه ایجاد و احیای سندیکاهای مستقل، و فعالین کارگری بوجود آوردهاند.
تنها اعتراف کردن به مشکلات و آسیب پذیر دانستن زنان در جامعه آنطور که ربیعی مطرح میکند کافی نیست، او میگوید: ما اکنون بیش از ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار سرپرست خانوار داریم که شناسایی شده اند. اغلب این زنانِ سرپرستِ خانوار، زنانِ کارگر و زحمتکشِ جامعه به شمار میآیند. زنانِ کارگر خواستار تامین امنیتِ شغلی، حقِ برپایی سندیکا و دستمزدِ مساوی در برابر کارِ مساوی هستند.
اتحاد کارگر ـ ۱۸ فروردین ۱۳۹۴