دو نامه به رئیس غیرمستقل قضا : نامه برادر نرگس محمدی و عبدالحسین طوطیایی
اعمال تبعیض درباره آزادی و مرخصی زندانیان بویژه زندانیان سیاسی؛ مهدی محمدی: « آزادی را بر مبنای سن و سال تعیین کنید که بیشتر در معرض خطرند نه بر مبنای حکم زیر ۵ سال/ آزادی را منوط به رضایت ضابطین نگذارید چون جان زندانیان در خطر است» ..عبدالحسین طوطیایی: «برای امثال من که با حرمان فرسودگی پرشتاب مادران خود در ایام سیاهچال های ستم شاهی تا کنون زیسته ایم ناله دردمندان این سوی دیوار های زندان دردناکتراز پژمردگی آنسوی دیوار ها است. آرزویمان آن بوده و همواره هست که بار دیگر چشمان هیچ مادری را برای عزیزش اشک آلود نبینیم»…/
*****
مهدی محمدی برادر نرگس محمدی زندانی سیاسی که با ضرب و شتم و خشونت به زندان زنجان تبعید شد در نامه ای که نسخه ای از آن را در اختیار کلمه قرار داده است خطاب به رییس قوه قضاییه نسبت به اعمال تبعیض درباره آزادی و مرخصی زندانیان بویژه زندانیان سیاسی اعتراض کرده و پرسیده است چرا در حالیکه چپاول گران بیت المال و اختلاس گران در این شرایط بلافاصله به مرخصی آمده اند نرگس محمدی پس از ۶ سال تحمل حبس ناعادلانه از دریافت مرخصی در این شرایط خطرناک محروم است و چه کسی باعث این محرومیت و تبعیض است؟
جناب آقای رئیسی، رئیس قوه قضاییه
اینجانب مهدی محمدی برادر نرگس محمدی از شخص جناب عالی به عنوان شخصیتی که سیاست قوه قضاییه ایران را اعمال میکند و همچنین آقای اسماعیلی سخنگوی قوه قضاییه که این سیاستها را اعلام کرده و گاه و بیگاه به مدافعه از آنان بر می خیزد و تکذیب کننده ی واقعیتها می باشند میپرسم که چگونه این سیاستهای سراپا تبعیض آمیز را در مورد دربند افتادگان اعمال میکنند و گاه تا حد برخورد فیزیکی با آنان پیش میروند؟ چگونه به زندانیان سیاسی که منتقد عملکرد نظام و حکومت هستند انگ برانداز، بر هم زننده امنیت ملی و اگر بتوانند جاسوسی میزنند و در صورت اقتضا تا مرحله مفسد فی الارض پیش میروند. اعمال تبعیض میان زندانیان اعم از سیاسی یا عادی غوغا میکند. مثلا پس از فراگیر شدن ویروس کرونا با کلی درنگ مقرر می شود زندانیان با احکام زیر ۵ سال را به مرخصی بفرستند، همه جا فریاد مردم برای رسیدگی به وضعیت نابهنجاری که به سبب توسعه یک بیماری فراگیر پدید آمده برای آزادی زندانیان به ویژه زندانیان سیاسی طنین انداز است ولی قوه قضاییه کوچکترین واکنشی نسبت به خواست مردم از خود نشان نمیدهد. برادر رییس جمهور یا دختر آقای وزیر که چپاول و غارت کنندگان بیت المال هستند به مرخصی می آیند اما خواهر من را بعد از ۶ سال زندان کشیدن در حالیکه دارای پرونده های پزشکی خیلی حساس در مقابل کروناست، به مرخصی که نمیفرستند هیچ، آقای دادستان زنجان قبل از عید در ملاقاتی که در زندان با وی داشتند می گویند شنیدم کرونا گرفتی!
مثل اینکه اگر واقعیت پیدا میکرد جشن و سروری هم براه می انداختند. زندانیان عادی که اکثرا بنا به دلایل اجتماعی و کمبودها مرتکب جرم شده اند آیا اغلب قربانی سیاستهای اشتباه حکومت نشده اند؟
همین الان بازهم اشتباه تکرار می شود و آقای سخنگو در رسانه ملی زندانیانی را که از ترس جان خود شورش کرده اند، زندانیان خطرناک قلمداد میکند که باعث خشم و ناراحتی مجدد زندانیان می شود.
در زندان نسوان زنجان، یک خانم زندانی به خاطر اعتراض به تبعیض که چرا فلانی آزاد شد ولی من نه، در تاریخ ۱۰ فروردین دست به خودزنی با چاقو میزند و ۱۱ فروردین سخنان سخنگوی قوه قضا خشم و نفرت آنان را مجددا بر می انگیزد و زندانهای دیگر هم حتما همینطور خواهد بود از آنجا که خیلی ها هستند که نتوانستند وثیقه را تامین کنند و یا حتی بعلت تعطیلی دادگاه ها تحت نظر زندانی می باشند. آیا اینها همه خطرناکند و در کل آیا اینها انسان و مخلوقات خداوند نیستند؟
چرا باید زندانی با حکم زیر ۵ سال به مرخصی برود ولی بالاتر نه؟
عوض اینکه آزادی را بر مبنای سن و سال تعیین بکنند که بیشتر در معرض خطرند بر مبنای حکم زیر ۵ سال مشخص میکنند!
در خاتمه از جنابعالی می خواهم در مقابل این تبعیض ها بایستید و در مورد زندانیان سیاسی هم در مقابل کینه ورزی های یک عده نسبت به زندانیان ما ایستادگی بفرمایید و آزادی را منوط به رضایت ضابطین نگذارید چون جان زندانیان و حتی سربازان پادگانها هم در خطر است و هرگونه فاجعه و قصور در حق زندانیان بر عهده ی قوه قضاییه و شخص جنابعالی می باشد.
درخواست عبدالحسین طوطیایی از اعضای کانون زندانیان سیاسی قبل از انقلاب از رییس قوه قضاییه برای آزادی نرگس محمدی:
حجت الاسلام رییسی، ریاست محترم قوه قضاییه، باسلام و تحیات.
نامه های جانسوز مادر خانم نرگس محمدی و بطور خاص آخرین آن خطاب به حضرتعالی ، بر دل بسیاری از مردم آتشی از اندوه افکنده است. مردمی که بعضا حتی شناختی از این هموطن زندانی و از جرائم احتمالی او ندارند . اما همه آنان یا به لحاظ مادر و یا که فرزند بودن با سیمای نگران، چشمان کم فروغ و تپش های تند شده قلب و جایگاه قدسی هر مادری بخوبی آشنایند. جایگاهی که آفریدگارمان بهشت را چون فرش قرمزی، سخاوتمندانه در زیر پایش گسترانید. ناله های حزین این مادر اکنون چون تازیانه بر وجدان ها می کوبد و شهد امنیت موجود را با شرنگی تلخ در ذائقه همه ما می آمیزد.
جناب آقای رییسی! دراین بزنگاه حساس تاریخی که رقابت های بین المللی دیگر نه افزونی در توان نظامی و یا اقتصادی و …. بلکه عبور هر چه عادلانه تر از بحران کرونا است رفتار مردم و نظام مدیریتی کشورمان بیش از هر زمان دیگر در کانون رصد و پایش جهانی قرار دارد. شبکه های اجتماعی مالامال از نمایش غبطه امیز از امواج برخاسته جامعه بشری برای کمک به آسیب دیدگان ناشی از پاندومی کرونا شده است. انسان شیفته و گم گشته در منجلاب مصرف و افزون طلبی مدرن، بیش از همیشه پی به ضرورت فرو ریختن دیوار و فاصله ها بین جامعه بشری برده است. در چنین رستاخیزی، طنین ناله های امثال مادر نرگس محمدی بیش از آژیر ممتد آمبولانس های کرونایی چه بسا بر دلهره ها ی هموطنان ما افزوده و از این رقابت های نوین جهانی نومیدشان می سازد.
ریاست محترم قوه قضا! برای امثال من که با حرمان فرسودگی پرشتاب مادران خود در ایام سیاهچال های ستم شاهی تا کنون زیسته ایم ناله دردمندان این سوی دیوار های زندان دردناکتراز پژمردگی آنسوی دیوار ها است. آرزویمان آن بوده و همواره هست که بار دیگر چشمان هیچ مادری را برای عزیزش در آنسوی دیوار های قطور زندان ها اشک آلود نبینیم. دیوار هایی که اگر با کلنگی عادلانه هم فرو نریزانیم بیم آن هست در آنارشیسمی مخرب، موهبت امنیت را از مردم بستاند. بدون تردید در این تلاطم فراگیر از بیم و امید ، بارگرانی بر شانه های دستگاه تحت مدیریت شما سنگینی می کند. باری که بدون همیاری و مشارکت همگانی هرگز به مقصد نمی رسد. آیا در پژواک فرساینده چنین ناله هایی از مادران می توانیم امید به همبستگی اجتماعی داشته باشیم؟
جناب آقای رییسی! از حضرتعالی مصرانه درخواست می کنم برای اثبات آنکه اقتدار و امنیت کشورمان هرگز در گرو اشک این مادران بی قرارنیست امر به آزادی تمامی نرگس محمدی هایی بدهید که اکنون در کام کرونا قرار دارند. تنها سرمایه اینجانب برای چنین درخواستی تن و روح ناقابلم در انتهای دهه هفتم زندگی ام است که آن را با طیب خاطر برای وثیقه هر یک از آنان تقدیم می نمایم تا مابقی محکومیت باقی این گروه از زندانیان را به جایشان سپری نمایم.
منبع : کلمه
۱۵ فروردین ۹۹