‍
مدت زمان زیادی در دفتر خدمات قضایی نشسته بودم. زنی کنارم نشسته بود و پرسید: «شماره‌تون چنده؟»گفتم ۱۴۱ و گفت: « اوه من ۱۵۱ ام». بعد به کفش‌اش اشاره کرد نیم‌چکمه‌ای بود که پایش را می‌زد. گفت: «چیکار کنم؟» گفتم: « شاید روزنامه خیس بذاری توش یا بدی برات قالب بزنند بهتر بشه». …

دیگر صحبتش گل انداخت و گفت «دو هفته‌ست خونریزی شدید دارم و دیشب از شدت درد اشهدم را گفتم.» گفتم: « زنگ می‌زدی اورژانس». گفت: «آب جوش و نبات خوردم و یک شال پشمی گرم کردم و بستم زیر دلم کمی سبک‌تر شد اما هنوزم درد دارم». گفتم: «آخی چرا دکتر نرفتی؟» گفت:‌« دیگه گرفتارم ولی امروز می‌رم همین بیمارستان الغدیر».

بعد انگار که گوشی محرم پیدا کرده باشد با اشتیاق باقی داستانش را نیز تعریف کرد. سه ماه بود شوهرش نگذاشته بود بچه‌‌هایش را ببیند. گفت گوشی تلفن خانه را هم جمع کرده که نتوانم ‌با بچه‌ها حرف بزنم. پسرش یازده ساله و دخترش چهار ساله بود. گفت: « رفته‌ام دم در خانه پرده‌ها را کشیده که از پشت پنجره هم بچه‌ها را نبینم. می‌گوید تو اگر مادر بودی درخواست طلاق نمی‌کردی.»

تعریف کرد که دوران حاملگی سختی داشته، به خصوص سر دومی و در آن زمان هم شوهرش مراعات نمی‌کرده و کتک‌اش می‌زده است. پانزده سال زندگی کرده بود و حالا درخواست طلاق داده بود. مرد بچه‌ها را ابزار فشار کرده است. آه که می‌کشید بخشی از حرمان درونش آشکار می‌شد. نه نفقه گرفته بود و نه هیچ حق دیگری. الان با حقوق بازنشستگی مادرش زندگی‌اش را می‌گذراند چون دیگر تحمل کتک خوردن را نداشت.
بعد هر جمله‌ای می‌گفت چطور می‌شود سه‌ماه نگذاشت مادری بچه‌هایش را ببیند و از درد به خود می‌پیچید.
گفت : « می‌دونی این دردها واسه اینه که موقع قاعدگی هم حالیش نمی‌شد نباید نزدیکی کرد.»

رفت از کارشناس دفتر بپرسد برای دیدن بچه‌هایش چه‌کار باید بکند و من یاد بازجوی‌ام افتادم که در جواب من به این سوال که مگر از خشونت خانگی نوشتن جرم است و لایحه صیانت باید تصویب شود، گفت: « این لایحه ایراد زیاد دارد و در مجلس تصویب نمی‌شود من حقوق‌دانم باور کنید».

امروز در خبرها خواندم وزیر کشور گفته خطری که انقلاب را تهدید می‌کند از جانب زنان است و هیچ‌کاری مهم‌تر از پرداختن به زنان و خانواده در جامعه اسلامی نیست. راستش به آقای وزیر باید گفت وقتی نیمی از جامعه و مسایل و مشکلات‌شان را نمی‌بینید و مسئله زنان را امنیتی می‌کنید به جای پرداختن به حل مسئله، فقط مشکلات زنان را بیشتر می‌کنید. برادر گرامی بیا و درد دل زنان این سرزمین را بشنو که ما تنها در پی احقاق حقوق خودیم. چه کسی فریادرس ما زنان خواهد بود اگر قانون‌گذار نباشد؟ ما مگر نیمی از این مملکت نیستیم. آقای وزیر ما هم در این خانه سهمی داریم مسایل زنان را امنیتی نکنید و با تصویب لایحه صیانت از زنان گام حداقلی در حمایت از حقوق ما بردارید.

پینوشت: لایحه صیانت و حمایت از زنان و دختران در سال ۹۲ در دولت یازدهم تدوین شد،سال ۱۳۹۶ به قوه قضاییه فرستاده شد با حذف ۴۲ ماده در سال ۹۷ به دولت ارسال شد و دولت روحانی دی ماه ۹۹ آن را تصویب کرد و به مجلس فرستاد. هم‌اکنون در معاونت قوانین مجلس است و بعد از آن به هیات رییسه فرستاده می‌شود و در نوبت اعلام وصول قرار خواهد گرفت.

مریم رحمانی- بهمن ۱۴۰۰
منبع: کانال علمی مطالعات زنان

۷ بهمن ۱۴۰۰

نظرات بسته است