طی روزهای گذشته، ابوالفضل غفاری، معاون فرهنگی دانشگاه فردوسی مشهد، خواستار تفکیک جنسیتی در کلاس‌های درس شد. پس از این اظهار نظر و برخاستن موجی از واکنش‌ها و اعتراضات در سطح رسانه‌ها، وی اعلام کرد: «کلاس‌های دانشگاه فردوسی تفکیک جنسیتی نشده است بلکه دختران و پسران باید در کلاس به صورت ردیف‌های جداگانه بنشینند و این نامه طبق آیین نامه شورای انقلاب فرهنگی بوده است و چیز جدیدی نیست.»….

این مصوبه جدید دانشگاه فردوسی مشهد که مصداق عیان اعمال تفکیک جنسیتی است، برآمده از مفاد ارتجاعی قانون تفکیک جنسیتی مصوب سال ۱۳۶۶ هست. طرح تفکیک جنسیتی ۳۶ سال پیش در چندین بند، ذیل «آیین‌نامه‌ی حفظ حدود و آداب اسلامی در دانشگاه‌ها و موسسات آموزش عالی» به‌تصویب رسید. مفادی که حدود برخورد‌ و معاشرت دانشجویان در دانشگاه‌ها، خوابگاه‌ها، کارگاه و آزمایشگاه‌ها و…را تعریف و تعیین کرده است.

طی سال‌های گذشته، علی‌رغم سرکوب‌ها و سیاست‌گذاری‌های ارتجاعی، دانشجویان به‌مدد آگاهی و مبارزه‌ی پیوسته، هرگز تسلیم صحنه‌آرایی‌های ایدئولوژیک حاکمیت و تیغه‌کشی در محیط آموزشی خود نشدند.

حالا در آستانه سالگرد قیام ژینا، تلاش حاکمیت برای بازگشت به مصوبات و فضای اختناق دهه شصت که حتی در چهار دهه‌ی گذشته نیز، موفق به تسخیر فضای دانشگاه نشده نبود، حاکی از استیصال و وحشت دستگاه حاکم در قبال ساحت دانشگاه است.

سیاست‌های مرتبط با تفکیک جنسیتی، تبعات خود را بیش از همه بر زنان و خاصه دختران دانشجو در محیط‌های آموزشی نشان می‌دهد. تبعاتی که از حق تعیین رشته، حق شغل برابر، دستمزد برابر، انتخاب شهر تحصیل، حق بهره‌مندی آزادانه و غیر پادگانی از خوابگاه‌ها تا تحمیل حجاب اجباری را شامل می‌شود. سیاست‌هایی که اعتراض ‌و مبارزه علیه آنها یکی از محورهای اصلی خیزش سراسری دانشگاه‌ها درجنبش #ژن_ژیان_ئازادی بوده است.

شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران

۹ شهریور

نظرات بسته است