کانون ترس جمهوری اسلامی از جنبش های اجتماعی مبتنی بر همبستگی شهروندی است. برای همین تنش با اسراییل و غرب را کنترل می‌کند اما از فضای جنگی امنیتی برای سرکوب بیشتر استفاده خواهد کرد. چون خوب می‌داند کانون خطر نه دولتهای غربی و نه اسراییل که جنبش های شهروندی متکی بر اکثریت خشمگین ناراضی است..کانون هراس از جنبش‌های درونزای شهروندی است و راه حل جمهوری اسلامی همین گشت ارشاد و احضار و زندان و در صورت لزوم اعدام است‌…./

مجتبی نجفی

این تصویر روز قبل از موشک باران اسراییل توسط جمهوری اسلامی، مخابره شد، تصویری که به صورت معناداری از وضعیت ویژه ما خبر می دهد.

حکومت‌ها هنگام جنگ، باید قاعدتا در جستجوی وحدت ملی باشند اما این خیال خامی است که از نظامی فرقه گرا انتظار همبستگی ملی داشته باشید، چون همبستگی بر انسجام در عین تکثر سوار می شود و با یکسان سازی متفاوت است و « ملی» بودن یعنی پذیرش گوناگونی با تکیه بر عناصر وحدت بخش. «ملی بودن» اینجا با دیکتاتور بودن جمع تضادهاست و دیکتاتوری هیچ گاه حکومت «ملی» نمی شود، هر کس حکومت های دیکتاتوری را ملی نامید در فهم او از تعریف « ملی» تردید کنید.
برای من بازگشت گشت‌های ارشاد و سیاست رعب و وحشت حتی در فضای اضطراب آور جنگ نه تنها مایه تعجب نیست که کنشی طبیعی از حکومتی است که ذات فرقه گرا دارد. برای همین « مردم» را همان حامیان رانتی می داند و پاسخ به حمله اسراییل به کنسولگری هم برای رضایت همین طبقه حامی بود.

جمهوری اسلامی نظامی کنترل گر است، در سیاست خارجی،نه صلح میخواهد نه جنگ تمام عیار، تنش را با حدی از کنترل می خواهد. در نتیجه از دعوایی که به موجودیت نظام سیاسی ضربه ریشه ای نزند، استقبال می کند اما عقل پراگماتیستی اش زمانی بیدار می‌شود که احساس کند موجودیت ساختار در خطر است.

در فضای داخلی، از نصیحت و پند جمهوری اسلامی دست بردارید،چه بسا لجوج تر هم بشود. چون بنای نظام فرقه گرا با سویه های تمامیت خواهانه بر کنترل حداکثری است. از سال هفتاد و شش که امید به اصلاح اساسی در ساختار افزایش یافت، تمام تلاش هسته سخت قدرت بر فلج کردن حرکتهای اصلاحی و جارو کردن اصلاحی و اعتدالی از ساختار قدرت بود. حساب کنید این جارو کردن نتیجه بیش از دو دهه هزینه برای محافظه کاران در قدرت بوده، حالا بیاید به پند و اندرز گوش دهد؟

به نظرم جمهوری اسلامی می  داند، تنش در مقیاس بین المللی کنترل شده خواهد بود. پس از نزاع با اسراییل و غرب چندان ناخشنود نیست. احساس خطر جدی نمی کند چون به ظرفیت های محدود حمله تمام عیار و اشغال کشور آگاه است. از گروههایی هم که سیاست اندرز دارند، ترسی ندارد، کانون ترس جمهوری اسلامی از جنبش های اجتماعی مبتنی بر همبستگی شهروندی است. برای همین تنش با اسراییل و غرب را کنترل می‌کند اما از فضای جنگی امنیتی برای سرکوب بیشتر استفاده خواهد کرد. چون خوب می‌داند کانون خطر نه دولتهای غربی و نه اسراییل که جنبش های شهروندی متکی بر اکثریت خشمگین ناراضی است.
در این راستا، از پاس گل‌های اپوزیسیون شوت،ناشی و وابسته، افراطیون منطقه،جنگ های منطقه ای
برای پیشبرد فضای امنیتی جنگی نهایت استفاده را می برد همچنانکه جمهوری اسلامی فعلی هم، برگ برنده محافظه کاران اسراییلی علیه نیروهای سیاسی پیشرو در آن کشور است. پس گمان نکنید هراس جمهوری اسلامی از اسراییل است، حداقل برآوردشان این است وضعیت از کنترل خارج نیست. کانون هراس از جنبش‌های درونزای شهروندی است و راه حل جمهوری اسلامی همین گشت ارشاد و احضار و زندان و در صورت لزوم اعدام است‌.

کسانی که از حضور ون های ارشاد در شب حمله به اسراییل، بگیر و ببندها و احضارها تعجب کردند در امر سیاسی، ساده اندیش اند و هنوز جمهوری اسلامی را به خوبی نشناخته اند و این سیر بیش از دو دهه به سمت یک اقتدارگرایی خالص را به صورت عمیق مطالعه نکرده اند.

جمهوری اسلامی از فضای جنگی برای بی ریشه کردن شهروند، ناامید کردنش و در نهایت منفعل کردنش در مقام چرخ دنده ماشین استبداد نهایت استفاده را می کند. پس دلیلی ندارد از این فضا برای به آغوش کشیدن مخالفانش استفاده کند چرا که کانون ترس در همین تصویر است: در تهران نه در تل آویو، در دست های به همبسته نه تهدیدهای جنگی، در اکثریت ناراضی فعال نه اپوزیسیون فاندی رانتی. به عبارتی هراس از به هم پیوسته شدن کنشهای شهروندی مانند آنچه که در هشتاد و هشت رخ داد یا چهارصد و یک یا هر جنبشی که خلق نیروی سیاسی پیشرو کند و توازن قوا را به هم بزند پس برای همین بازگشت  ماشین سرکوبش از هر بهانه ای برای منفعل کردن ناراضیان  استفاده  خواهد کرد.

کانال تلگرام نویسنده

۲۸ فروردین ۱۴۰۳

نظرات بسته است