آرشیو مطالب در دسته بندی ‘بند زندان زنان’

توی سالن، جلو کابین آرزو کلی لگن شکسته و بطری‌های آب معدنی و بطری‌های نوشابه و تورهای رنگی و پارچه‌هایی بود که چندین و چند سال است بابت هر مناسبتی روی دیوارها نصب می‌شوند. هم حکم عزا را دارند هم حکم جشن. گفت: بدو بیا کمک کن. برای چهارشنبه سوری برنامه داریم. بعدش هم باید سفره هفت‌سین را آماده کنیم. تقریباً چند دقیقه نگذشته بود که در هواخوری‌ها بسته شد. همه بچه‌ها با صدای بلند فریاد می‌زدند که چرا درها را می‌بندید؟ ما که نمی‌توانیم آتش درست کنیم و از روی آتش بپریم، لااقل درها را نبندید. ولی هیچ کدام از مأمورها اهمیتی به حرف بچه‌ها ندادند…/ ادامه مطلب »

از سه روز پیش آب در زندان خورین ورامین قطع شده است، این مشکلات باعث شده زندانیان به دلیل عدم استحمام دچار مشکلات بهداشتی و سلامتی شوند. از سوی دیگر زندانیان مجبورند برای تهیه آب از فروشگاه زندان آب معدنی را با قیمت گزافی تهیه کنند و حتی برای شستشو و استفاده از سرویس های بهداشتی از همین آب گران قیمت استفاده کنند. علی‌رغم اعتراض زندانیان، تاکنون هیچ یک از مسئولین زندان نسبت به قطعی آب پاسخگو نبودند. ادامه مطلب »

گرچه به قول یکی از بچه‌ها اقامت ما در قرچک «توریستی» بود و می‌دانستیم به زودی آزاد خواهیم شد، اما تصاویر این سفر توریستی به این زودی‌ها از ذهنم پاک نخواهد شد.

تصویر زنانی فرورفته در خود که می‌بافند و می‌بافند و می‌بافند. تصویر زنی با بازوانی که بر روی جراحت‌هایش گوشت اضافه روییده است، تصویر دختر جوانی که ناپدریش را هنگام تعرض به خود کشته است، تصویر زنی که شوهرِ زن‌باره‌اش را کشته و سالها از دیدار دخترش محروم مانده است،.. / ادامه مطلب »

۵ دانشجوی دانشگاه تهران همچنان در بازداشت هستند. به وعده‌های مشروط برای آزادی هم نمی‌توان اعتماد کرد. کسانی که درباره‌شان اطلاع‌رسانی نمی‌شود، معمولا با احکام سنگین‌تری مواجه می‌شوند. معاون فرهنگی دانشگاه تهران ۲۳ اسفند گفته بود این دانشجویان مراحل پایانی بازجویی و بازپرسی خود را پشت سر می‌گذارند و تا پیش از آغاز سال جدید آزاد می‌شوند تا تعطیلات را در کنار خانواده خود بگذارنند. اما این وعده هنوز تحقق نیافته است… ادامه مطلب »

گزارشی از زندان: زنان زندانی به زندان قرچک ورامین می‌گفتند آخر دنیا. تهِ تهِ خط. می‌گفتند وقتی بیایی این ور دیوار دیگر صدایت به جایی نمی‌رسد. زنان بلاتکلیف که بسیاری‌شان حکم نداشتند. زنانی که به دلیل مبالغ ناچیز در زندان بودند. دختران جوانی که به دلیل حمل مواد مخدر بازداشت‌شده بودند. زنانی که جرمشان قتل بود؛ غالباً قتل همسرانشان. راست می‌گفتند زندان قرچک ته خط بود. ادامه مطلب »

این‌ها صدای پیاده شده تعدادی از زندانیان جرایم عادی زندان قرچک است که امیدی به مجلس و دولت و قوه ‌قضاییه ندارند و چشمشان به کمک‌های داوطلبانه مردمی است. چرا که این صداها بارها به گوش مقامات رسیده و هیچ. نه تنها زندانیان سیاسی و عقیدتی، بلکه زندانیان عادی هم حق و حقوق دارند و مستحق گذراندن حبس در چنین شرایطی نیستند. اصل تفکیک جرایم باید رعایت شود، اما نه تنها برای جداسازی زندانیان سیاسی از دیگران، بلکه هم‌چنین برای جلوگیری از انتقال و یادگیری تجارب بزهکارانه میان زندانیان جرائم اجتماعی../ ادامه مطلب »

«وقتی زندان افتادم، همه چیزم رو از دست دادم؛ اعتبارم، آبروم، همکارهام، دوست‌هام و فامیل‌هام یک‌جور دیگه روی من حساب می‌کردن. با این اشتباهی که من کردم، آبروم رو از دست دادم. یک ماه اول پدرم اصلاً نیومد ملاقاتم… بدترین چیز توی زندان بی‌ملاقاتیه. دخترایی بودن که خانواده اون‌ها رو طرد کرده بود. به نظرم آدم هرچقدر هم که مجرم باشه، نباید خانواده‌ها اون‌ها رو تنها بذارن. اون‌هایی که بی‌ملاقاتی بودن، بعضی وقت‌ها از فشار زیاد خودکشی می‌کردن. یک نفر جلوی من خودش رو از بالای پله‌ها انداخت پایین، یا با شیشه خودشون رو می‌زدن. حس خودکم‌بینی، جلب توجه، عدم تحمل مشکلات، همه باعث خودکشی می‌شه…» ادامه مطلب »

کانون مدافعان حقوق بشر، کمپین بین‌المللی حقوق بشر، آغازه موزه جنبش زنان ایران و چند نهاد حقوق بشری دیگر پیشنهاد داده‌اند که روز ۲۶ تیرماه به عنوان روز مادران زندانی در تقویم ثبت شود.این انجمن‌ها در بیانیه‌ای که به همین مناسبت منتشر کرده‌اند، نوشته‌اند: «نام نهادن یک روز در تقویم مبارزات مدنی به نام “مادران زندانی” فرصتی است برای یادآوری شرایط کسانی که گاه به دلایل سیاسی و گاه به دلیل نگاه غیراصولی به موضوع جرم و زندان، از یاد می‌روند.»../ ادامه مطلب »

رضا سمیعی منفرد، هنگامه شهیدی، آتنا دائمی و اسماعیل عبدی، چهار زندانی عقیدتی و امنیتی در زندان اوین از چهار تا ۵۹ روز پیش در اعتصاب غذا به سر می‌برند. همزمان، سید حسن حسینی، علی جهانگیری و حسین یحیایی، سه زندانی عادی در زندان رجایی شهر کرج که در اعتراض به نقض حقوق انسانی خود، از هفته اول اردی‌بهشت ماه ۹۶ دست به اعتصاب غذای اعتراضی زده و در وضعیت نامناسبی بسر می برند. ادامه مطلب »

متاسفانه رویه ى ناپسند اعمال فشار بر زندانیان با آزار و اذیت خانواده ها مرسوم بوده و هست، در اعتراض به این روال غیر انسانی تا آزادی کامل خواهرانم (انسیه و هانیه دائمی) از هر قیدی و ارائه حکم برائت ایشان و آزاد نمودن کفالت دریافت شده در اعتصاب خواهم ماند و اعلام مى دارم کلیه ى هزینه های جانی و آسیب های وارده به سلامتم نیز به عهده ارگان بازداشت کننده و شاکی پرونده (قرارگاه ثارالله سپاه پاسداران) و قوه قضائیه و دادستانی تهران به جهت نداشتن استقلال و عدم کفایت مسئولین شان در بررسی بی طرفانه ى پرونده ها مى باشد../ ادامه مطلب »

مراسم یادبود راحله ذکایی در تهران برگزار شد

«راحله مهربان بود و پر از شور زندگی اما زندگی نکرد.» این مفهوم مشترک سخنانِ دیروزهم‌بندی‌های راحله ذکایی در مراسم یادبودش در تهران بود.پس از سال‌ها حبس دربند عمومی به دلیل ارتباطش با زندانیان سیاسی، دارای پرونده سیاسی و به اتهام سیاسیِ تبلیغ علیه نظام محکوم به حبس و به بند زندانیان سیاسی منتقل شد ادامه مطلب »

اتفاقات سال ۱۳۸۸ مسیر زندگی راحله را همانند آدم های بسیار دیگری تغییر داد. وقتی زندان لبریز از زنان سیاسی بازداشتی شد و آنها امکان تماس تلفنی نداشتند، راحله از طرف آنها با خانواده هایشان تماس می گرفت. این بار هم دوستی با زنان بند سیاسی چندان برایش ارزان نبود و یک سال به حبسش افزود. گفته بودند به زندانیان مرتبط با مجاهدین کمک کرده ای و اتهام ارتباط با گروهگ منافقین از این جا وارد پرونده اش شد../ ادامه مطلب »

زینب سِکانوند، یکی دیگر از زنان جوان ایران از ناحیه‌ی کردستان در صف اعدام جمهوری اسلامی قرار دارد. اتهام او کشتن همسرش است. در زمان دستگیری در حالی که تنها ۱۷ سال داشت، برای هفته‌ها در بازداشت‌گاه پلیس توسط ماموران مرد تحت شکنجه قرار گرفت تا به کشتن شوهرش اعتراف کند. زینب تا آخرین لحظه قبل از دادگاه ناعادلانه‌ی خویش از حق قانونی دسترسی به وکیل محروم بوده است. زینب در دادگاه اتهام قتل را انکار کرد و در دفاعیه‌ی خویش اظهار کرد که برادر شوهرش ـ که چندین بار او را مورد تجاوز قرار داده بود ـ این قتل را انجام داده است ادامه مطلب »

گفتگو با مریم شفیع‌پور؛ که به اتهام «اجتماع و تبانی و اقدام علیه امنیت ملی» از مهرماه ۹۲ دوسال از زندگیش را در زندان اوین سپری کرده است. او می‌گوید: «در اوین یک سری چیز‌ها آزار دهنده‌تر است. زنان زندانی در اوین تلفن ندارند، هفته‌ای ۲۰ دقیقه از پشت شیشه خانواده‌هایشان را می‌بینند و سر ملاقات‌ها اذیت می‌کنند…» ادامه مطلب »

فیلیپ لوتر، مسئول بخش خاورمیانه و شمال آفریقای سازمان عفو بین‌الملل: «اتهامات علیه گلرخ ابراهیمی ایرایی مضحک است. او به همین سادگی قرار است برای نوشتن یک داستان که حتی منتشرنشده است چندین سال زندانی شود. این مجازاتی علیه خلاقیت و آزادی بیان است.»../ ادامه مطلب »