جابر یکی از معدود بازیکنانی بود که درباره وضعیت غزه صحبت کرد و او همچنان به کار خود برای بهبود شرایط در نقش خود به عنوان سفیر برنامه جهانی غذا (WFP) ادامه می‌دهد. این در حالی است که او فکر می‌کند که ورزش تنیس می‌توانست کمک بیشتری انجام بدهد، اما می‌داند که سیاست‌ها این موقعیت را دشوار می‌کند..او می گوید «کودکان در همه جا می‌میرند، چه در اوکراین، چه در غزه یا در کشورهای دیگر. خیلی غم‌انگیز است»…./

***

به گزارش «اعتماد» و به نقل از گاردین، تعداد کمی از ورزشکاران به اندازه Ons Jabeur نازک‌دل هستند و احساسات خود را به راحتی بروز می‌دهند. این تونسی که مهارت‌ها و لبخند عالی‌اش روشنی بخش تور تنیس زنان در دهه گذشته بوده است، در سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ به فینال ویمبلدون رسید و لقب وزیر خوشبختی (Minister of Happiness) را به خود اختصاص داد.

جایی در مسیر، جابر شادی را از دست داد. او که مشتاق تشکیل خانواده بود، به خودش گفته بود اگر در سال ۲۰۲۳ برنده ویمبلدون شود، بهترین زمان برای استراحت است. این اتفاق نیفتاد. او به مارکتا وندروسوا باخت و بنابراین به بازی ادامه داد. اما جراحات، بیماری و صحنه‌های رنج انسانی در غزه باعث شد تا او در یک سال گذشته عوض تنیس به مبارزه بپردازد.

این ورزشکار ۳۰ ساله در آستانه مسابقات آزاد استرالیا که از دیروز آغاز شد، می‌گوید: «آنچه در جهان اتفاق می‌افتد، بیش از آنچه انتظار داشتم روی من تأثیر گذاشت. من سعی می‌کنم از رسانه‌ها دور باشم، زیرا هر بار که ویدیویی را باز می‌کنم وحشتناک است. من سعی می‌کنم تا جایی که می‌توانم کمک کنم، اما بخش سخت این است که می‌دانم واقعا نمی‌توانم آنقدر که می‌خواهم کمک کنم. باخت در ویمبلدون روی من تاثیر گذاشت. همین طور خیلی چیزها در کنار هم مثل مصدومیت، بازی آن همه بار روانی. همه باعث کاهش کیفیت عملکرد شدند.»

جابر ادامه داد: «سعی کردم به خودم یادآوری کنم که چرا تنیس را شروع کردم. زمین تنیس باید جای خوشحالی من باشد و اگر این طور نیست، احتمالا چیزی اشتباه است. همه به من می‌گویند وزیر خوشبختی و همیشه مرا خوشحال می‌بینند؛ اما من همیشه خوشحال نیستم. لحظاتی وجود دارد از عصبانیت، غم و اندوه. می‌توانید در زمین ببینید. من خیلی عصبانی می‌شوم؛ این ترکیبی از خیلی چیزها است. اما من سعی می‌کنم تاکید کنم که شادی بهترین احساسی است که هر کسی می‌تواند احساس کند. بسیار مهم است که چنین احساس زیبایی را به خودم یادآوری کنم.»

جابر یکی از معدود بازیکنانی بود که درباره وضعیت غزه صحبت کرد و او همچنان به کار خود برای بهبود شرایط در نقش خود به عنوان سفیر برنامه جهانی غذا (WFP) ادامه می‌دهد. این در حالی است که او فکر می‌کند که ورزش تنیس می‌توانست کمک بیشتری انجام بدهد، اما می‌داند که سیاست‌ها این موقعیت را دشوار می‌کند.

جابر می‌گوید: «نکته مهم این است که سعی کنم به نوعی آرامش پیدا کنم، صدایم را بلند کنم، از سکوی خود استفاده کنم، برای کمک به بچه‌ها و خانواده‌ها. آنها هر روز رنج می‌برند. به عنوان سفیر برنامه جهانی غذا، ما در تلاش هستیم تا یک چیز ساده را که هر روز در خانه‌های‌مان داریم یعنی غذا را به آنها برسانیم. آنها آن را ندارند و اکنون زمستان است و به همین دلیل نوزادان در حال یخ زدن هستند که برای من غیرانسانی است. چطور می‌توانیم در دنیا این طور زندگی کنیم؟ در دنیا چه اتفاقی می‌افتد؟ برای من، حتی منطقی نیست. واقعا واقعا وحشتناک است.»

تنیسور سرشناس زنان در ادامه افزود: «کودکان در همه جا می‌میرند، چه در اوکراین، چه در غزه یا در کشورهای دیگر. خیلی غم‌انگیز است. من پای عدالت ایستاده‌ام. من پای صلح ایستاده‌ام. این مهم‌ترین چیز است. اگر تیراندازی و فروش اسلحه یا هر چیز دیگری را متوقف کنند، این کار تمام خواهد شد. اما این کمی پیچیده‌تر از این حرف‌هاست.»

جدا کردن آنچه در جهان اتفاق می‌افتد از شغل او آسان نبوده است. کاری که به دلیل مشکل زانو و سپس آسیب دیدگی شانه که او را مجبور به ترک مسابقات پس از رقابت‌های آزاد امریکا در سال گذشته کرد، دشوارتر شد. برخی از انتخاب‌های بد نیز بر او تأثیر گذاشت زیرا او با شروع مسابقات آزاد استرالیا از رنک ۶ دنیا در ابتدای سال ۲۰۲۴ به شماره ۴۰ سقوط کرد.

او گفت که اگر می‌توانست کار متفاوتی انجام بدهد، بهتر از بدنش مراقبت می‌کرد و اعتراف کرد که با مصدومیت و بیماری بازی کرده است: «به عنوان یک ورزشکار رقابتی، شما همیشه می‌خواهید بازی کنید، حتی با دانستن اینکه من ۱۰۰٪ نبودم. اما من از این اشتباهات درس خواهم گرفت. چیزی که بیش از همه مرا می‌کشد بی‌عدالتی است که در این دنیا داریم. من روی آن کار می‌کنم. من سعی می‌کنم چیزها را از هم جدا کنم، حتی اگر خیلی سخت است. اگر مردم بیگناه می‌میرند، تنیس بازی کردن چه فایده‌ای دارد؟»

این چهاردهمین سال حضور Jabeur در تور WTA است. سال‌ها طول کشید تا او مسیرش را پیدا کند، اما او به سه فینال گرانداسلم رسیده است و تا رنک دوم دنیا بالا آمد. او آن قدر ماهر است و به زیبایی توپ را لمس می‌کند که می‌تواند هر حریفی را وقتی که سالم است از بین ببرد. او هنوز هم در تلاش است تا برنده شود. برنده شدن یک گرانداسلم؛ این هدف نهایی اوست.

او می‌گوید: «اما مهم‌ترین چیز این است که می‌خواهم به بازی خود برگردم. من فقط می‌خواهم با بازی‌ای که می‌شناسم، گرانداسلم را ببرم. شما دختران زیادی را می‌بینید که در سطح شگفت‌انگیزی بازی می‌کنند. من می‌خواهم آن سطح را داشته باشم و نمی‌خواهم فقط یک یا دو بازی در آن سطح انجام بدهم، می‌خواهم در سطح بالا بمانم.»

ممکن است زمان زیادی ببرد تا جابر پس از مصدومیت بهترین فرم را پیدا کند، اما او مطمئن است که این اتفاق خواهد افتاد. داشتن خانواده نیز یک هدف زندگی است و ۱۲ ماه آینده بسیار مهم است. او می‌گوید: «سال بسیار مهمی برای من است که تصمیم‌های زیادی بگیرم. اما من فقط می‌خواهم آن را قدم به قدم پیش ببرم. اگر خیلی به خانواده‌ام فکر کنم، فشار زیادی به من وارد می‌کند و مطمئنا نیازی به فشار بیشتری ندارم.»

او در پایان گفت «آیا من از شغلی که در حال حاضر دارم راضی هستم یا نه و چه کاری باید انجام بدهم؟ آیا من انرژی لازم برای انجام کارهای بیشتر را دارم؟ علامت سوال‌های زیادی وجود دارد؛ اما من روز به روز آن را دنبال می‌کنم و شاید در طول فصل پاسخ‌هایم را داشته باشم.»

۲۴ دی ۱۴۰۳

نظرات بسته است