زنان کشاورز اکثریت فقرای همیشه مشغولی اند که به منابع طبیعی در معرض تهدید وابسته اند. فقر زنان به دلیل موانع اجتماعی، اقتصادی و سیاسی است و آنها برای فایق آمدن بر این فقر علی رغم داشتن قابلیتهای بسیار، از ظرفیت محدودی برخوردارند چراکه نمایندگان موثری در سیستم حکمرانی ندارند…

مهتا بذرافکن: زنان اولین کسانی هستند که از پیامدهای تغییرات اقلیمی رنج می برند و آخرین کسانی هستند که دستاوردهای اقتصادی دریافت می کنند. این در حالی است که زنان می توانند بخشی از راه حل سازگاری با تغییرات اقلیمی و بویژه کم آبی و تامین غذا باشند. رفتن در جهت عدالت اجتماعی ومشارکتی که در آن تحت حکمرانی و قوانین عادلانه، گروه مسلطی وجود نداشته باشد یک راهکار موثر و شاید تنها راه باقی مانده برای نجات زمین است.

زنان کشاورز اکثریت فقرای همیشه مشغولی اند که به منابع طبیعی در معرض تهدید وابسته اند. فقر زنان به دلیل موانع اجتماعی، اقتصادی و سیاسی است و آنها برای فایق آمدن بر این فقر علی رغم داشتن قابلیتهای بسیار، از ظرفیت محدودی برخوردار ند چراکه نمایندگان موثری در سیستم حکمرانی ندارند.

بدیهی است که ترکیب زنان از نظر دسترسی به منابع، قدرت و درآمد همگن نبوده و زنان روستایی وعشایری بیشتر به منابع طبیعی وابسته اند. اما از آنجا که زنان روستایی و عشایری حلقه آغازین زنجیره غذایی هستند که با منابع طبیعی شروع می شود ؛ در نتیجه هنگامی که منابع طبیعی از بلایایی چون سیل، زلزله وتنش آبی و خشکسالی که به اختلال در عرضه زنجیره غذایی منجر شده آسیب بینند و بافت اجتماعی-اقتصادی جامعه شان تضعیف گردد، شکننده می شوند.

در این هنگام زنان به دلیل انتظارات فرهنگی و اجتماعی ناشی از تقسیم کار علاوه بر این که خود آسیب می بینند، باید مراقب سایر اعضای خانواده که آسیب دیده اند نیز باشند . متاسفانه از آنجا که اغلب جوامع با محدودیت‌های اجتماعی، فرهنگی، قانونی و سیاسی سازگاری و انعطاف‌پذیری زنان را تضعیف می‌کنند، زنان آخرین کسانی هستند که از مزایای اقتصادی حتی آنهایی که در هنگام فاجعه تخصیص می یابد برخوردار می شوند.

بدیهی است که کشاورزی یک از آسیب پذیرترین بخشها در برابر فاجعه است. فاجعه البته بطور برابر و فارغ از جنسیت به همه مردم آسیب می زند ، اما پس از فاجعه این زنان هستند که به دلیل محدودیتهای ناشی از قوانین و فرهنگ غالب از کمترین مزایا برخوردار می گردند.

زنان کشاورز بخشی از جامعه کشاورزی را تشکیل می دهند، آنها بیشتر کشاورزان در مقیاس کوچکند که معمولا مالک آب و زمین نبوده وحتی گاهی حساب بانکی مستقل ندارند و به ندرت به عنوان بخشی از شبکه کشاورزان شناخته می شوند و در آنجا نماینده ای دارند. همین دلایل کافیست که از تسهیلات و یارانه هایی که به کشاورزان اختصاص می یابد محروم باشند. علی رغم این که بر اساس آمارهای جهانی اگر زنان شاغل در کشاورزی های کوچک حمایت شوند هم خود شان از فقر نجات پیدا می کنند و هم می توانند ناامنی غذایی را کاهش دهند. براساس گزارش اهداف توسعه پایدار۲۰۲۰ همه گیری در خدمات رسانی بهداشتی و دسترسی به غذای کافی برای ۳۷۰ میلیون کودک اختلال و حتی محرومیت ایجاد کرده است و جبران این ارقام به سالهای زیادی زمان نیاز دارد. اگر زنان کشاورز بتوانند با رفع محرومیتها و قوانین بازدارنده مورد توجه قرار گرفته و دسترسی شان به تسهیلات، مالکیت، آب و زمین و بازار مدیریت شده وموانع رفع گردد می توانند تاثیر قابل توجهی بر جبران این آسیبها داشته باشند. مزیت مزارع کوچک این است که می توانند آسیب کمتری به محیط زیست وارد نمایند و به دلیل استفاده بسیار کم از کودهای شیمیایی و سموم، غذای تازه و سالم برای تعداد زیادی از مردم در محدوده خودشان تولید کنند، آموزش آنها برای کشاورزی پایدار و مدیریت منابع آب امکان پذیر بوده و می توانند زنجیره ارزش و تامین را با دسترسی به بازارهای محلی مدیریت نمایند.

#مطالعات_زنان

دوم مهر ۱۴۰۲

نظرات بسته است