به‌مناسبت روز جهانی کارگر: رشد و گسترش مبارزهٔ طبقه کارگر و وظایف بی‌درنگ در مرحلهٔ کنونی
کارگران و زحمتکشان برضد جنگ، سرکوب و برای صلح مبارزه می‌کنند! باید تلاش کرد تا ارتقاء سطح سازماندهی و همبستگی جنبش کارگری با بازسازی بنیهٔ جنبش سندیکایی در چارچوب شکل‌گیری جنبش اعتصابی در اولویت مبارزات طبقهٔ کارگر قرار بگیرد. در افق سیاسی میهن ما ابرهای بحران متراکم می‌شود و خبر از تحول‌های پراهمیت می‌دهند. باید در برابر این رشته تحول‌ها با آمادگی، انسجام، و متحد عمل کرد…
در پایان ضرور است تاکید کنیم طبقه کارگر و زحمتکشان ایران به‌عنوان بخشی از جبههٔ جهانی کار علیه تجاوز و نسل‌کشی دولت اسرائیل مبارزه کرده و درکنار خلق فلسطین و نیروهای ترقی‌خواه آن با افتخار ایستاده است.
کارگران و زحمتکشان برضد جنگ، سرکوب و برای صلح مبارزه می‌کنند!
کارگران و زحمتکشان میهن ما درحالی به‌پیشواز ۱۱ اردیبهشت ماه روز جهانی کارگر می‌روند که سالی پر از رزم و پیکار را پشت‌سر گذاشتند. زحمتکشان در مقایسه با دیگر انتخابات در اسفندماه سال گذشته در کارزار نه قاطع به انتخابات فرمایشی و شکست آن نقش چشم‌گیر ایفا کردند. اول ماه مه در حالی فرا می‌رسد که جنگ و درگیری در منطقه به‌وسیله امپریالیسم و ارتجاع گسترش داده می‌شود. اوضاع نگران‌کننده‌ای که خطر جنگ پدید آورده است بیش از پیش زندگی و معیشت کارگران و زحمتکشان را مورد هدف قرار خواهد داد. پیش از این، در روزهای پایانی سال گذشته شورای عالی کار با تصویب حداقل مزد برای سال جاری یورش دیگری را به هدف اجرای برنامه آزادسازی مزد تدارک دید تا فقر بیشتری را به طبقه کارگر ایران تحمیل کند. در ارتباط با مسئله مزد پیش از مصوبه شورای عالی کار پیرامون میزان حداقل دستمزد کارگران مشمول قانون کار در سال ۱۴۰۳ شماری از فعالان و رهبران تشکلهای زرد حکومتی کارزاری تحت عنوان مزد ۱۵ میلیون تومانی به‌راه انداختند. این اقدام حرکتی در محدوده خط‌قرمزهای نظام و مغایر- تاکید می‌کنیم- مغایر خواست و سطح آمادگی مبارزاتی توده‌های کارگر بود و لاجرم با شکست روبه‌رو و سرافکندگی برای سازمان‌دهندگان آن همراه شد. تجربه حرکت هدفمند و سازمان‌یافته در چارچوب مجاری موردنظر حکومت جمهوری اسلامی در مسایل مربوط به حقوق سندیکایی و منافع زحمتکشان این بار نه‌تنها مضر و بی‌حاصل بودن خود را به‌نمایش گذاشت، بلکه انزوای رهبری تشکلهای زرد حکومتی و به‌موازات آن رشد و گسترش جنبش کارگری و نکته مهم‌تر اینکه سطح معینی از استحکام نظری – سازمانی جنبش کارگری و سندیکایی را در مرحله کنونی به‌اثبات رساند.
دراین زمینه با مروری بر مبارزات سال گذشته کارگران تجربیات با ارزشی را می‌توان مورد توجه قرار داد. در تمام طول یک سال گذشته در کلیه حرکت‌ها و مبارزات اعتصابی نکته‌ای فوق‌العاده مهم خودنمایی می‌کرد. این نکته عبارت است از اینکه طبقه کارگر و زحمتکشان در مبارزات خود برای تامین حقوق صنفی سیاست‌های اقتصادی – اجتماعی رژیم را به‌چالش می‌کشیدند. سیاست حکومت جمهوری اسلامی در قبال منافع طبقه کارگر و زحمتکشان تابع سیاست‌های کلی نظام و در راستای تامین منافع کلان سرمایه‌داران است. چند هفته پیش از اعلام رسمی میزان حداقل مزد سال ۱۴۰۳، علی خامنه‌ای در راستای گرم‌کردن تنور انتخابات ۱۱ اسفند ماه به تعریف و تمجید از بخش خصوصی و برنامه خصوصی‌سازی پرداخته بود. هم‌زمان با موضع‌گیری ولی فقیه، اتاق بازرگانی و مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری با صراحت تمام خواستار سرعت بخشیدن به اجرای برنامه خصوصی‌سازی و آزادسازی اقتصادی شده بودند. هم‌سویی و انطباق مواضع ولی فقیه و این دو نهاد به‌ویژه اتاق بازرگانی اتفاقی و تصادفی نبوده و نیست. در موضوع‌های مهم و مطالبه‌های زحمتکشان نظیر افزایش مزد، لغو قراردادهای موقت، حذف پیمانکاران نیروی کار، اجرای طرح مترقی طبقه‌بندی مشاغل و توقف برنامه خصوصی‌سازی سیاست رسمی حکومت جمهوری اسلامی تامین منافع لایه‌های غیرمولد و انگلی طبقه سرمایه‌دار ایران است. ازاین‌رو تجربه پرارزش مبارزات اخیر کارگران و زحمتکشان مخالفت با این سمت‌گیری اقتصادی – اجتماعی و به‌طورکلی برنامه‌های ضدمردمی و سرکوب‌گرانه استبداد ولایی است. در دل و همراه با اعلام خواست‌های صنفی – رفاهی توده‌های کارگر بیش‌ازپیش به‌سیاست‌های اقتصادی – اجتماعی رژیم حمله کرده به مخالفت با آن می‌پردازد. این واقعیت یکی از مهم‌ترین محورهای ارزیابی واقع‌بینانه از چرایی رشد و گسترش جنبش اعتراضی و اعتصاب‌های کارگری و رسیدن به‌سطح معین استحکام نظری – سازمانی در جنبش کارگری به‌شمار می‌آید.
تجربهٔ دیگری که باید برآن به‌عنوان یکی از دیگر نکات کلیدی تاکید داشت، رشد و آگاهی طبقاتی و سیاسی کارگران و زحمتکشان است. به‌موازات افزایش کمی اعتراض‌ها ما با رشد کیفی اعتصاب‌ها نیز در برخی مراکز تولیدی و خدماتی مواجه هستیم. حضور شمار هرچه بیشتری از توده‌های کارگر در اعتصاب‌های بزرگ و کوچک دلیل قاطعی بر رشد کمی و کیفی مبارزات کارگری در یک سال گذشته است. مخالفت قاطع با سمت‌گیری اقتصادی – اجتماعی و حرکت در مسیر پیوند موثر با جنبش سراسری ضددیکتاتوری به‌علاوهٔ رشد آگاهی طبقاتی مهم‌ترین نکات مبارزات اخیر طبقه کارگر در سالی که گذشت محسوب می‌شود. در ارزیابی مبارزات یک سال گذشته و تجربه‌های آن ضرور است به پویهٔ رشد اعتصاب در مراکز کارگری به‌دقت توجه کرد. بی‌تردید اعتراض‌های کارگری در سال جاری مسیر صعودی خود را حفظ خواهد کرد. ازاین‌رو وظیفهٔ بی‌درنگ مبارزان هوادار منافع طبقه کارگر و سندیکالیست‌های راستین حرکت آگاهانه، سنجیده، منطبق بر واقعیت‌ها و توان جنبش و البته مبارزهٔ خستگی‌ناپذیر در راه تدارک و سازماندهی جنبش اعتصابی است.
جنبش اعتصابی کارگران از بطن همین مبارزات بزرگ و کوچک روزمره شکل خواهد گرفت. اعتصاب و اعتراض طبقه کارگر و زحمتکشان در نقاط مختلف کشور یکی از ویژگی‌های صحنهٔ سیاسی و مبازرهٔ مردمی علیه دیکتاتوری حاکم در سال گذشته بود. رشد و گسترش اعتراض و افزایش اعتصاب‌های کارگری بر محور عمدتاً خواست‌های صنفی بیش از پیش در مقابله با سیاست‌های سرکوبگرانهٔ رژیم خصلت سیاسی پیدا کرده است. اعتصاب‌های کارگری در صنایع نفت، پتروشیمی، و پولاد و نیز حرکت‌های اعتراضی پراهمیت و اثرگذار بازنشستگان، فرهنگیان، و پرستاران پیوند درونی با جنبش سراسری ضددیکتاتوری دارد. این مبارزات از دو لایهٔ صنفی و سیاسی برخوردار است و باید برای ارتقاء سطح سازماندهی و همبستگی در آن‌ها پیگیرانه کوشید. تاکید بر این واقعیت از این‌رو اهمیت دارد که تجربهٔ خیزش‌های مردمی چندسال اخیر به‌اثبات رساند که حضور طبقه کارگر و زحمتکشان در نبرد علیه دیکتاتوری تا چه اندازه پراهمیت است. علاوه بر این، یادآوری کنیم حضور متشکل طبقه کارگر علیه دیکتاتوری همراه با مقابله با سیاست‌های مداخله‌جویانه امپریالیسم و آلترناتیوسازی امپریالیستی علیه منافع مردم ایران است. تاکید کنیم طبقه کارگر و زحمتکشان فکری و یدی میهن ما قاطعانه مخالف جنگ هستند. ارتجاع حاکم و دیکتاتوری ولایی از تنش و جنگ‌افروزی به‌سود منافع خود بهره‌برداری می‌کند. جنگ و تنش مسیر رو به رشد جنبش کارگری و سندیکایی و پویهٔ بازسازی بنیهٔ آن را تحت تاثیر منفی قرار داده، متوقف یا کُند خواهد کرد. ازاین‌رو جنگ و جنگ‌افروزی به‌شدت به‌زیان منافع کارگران و زحمتکشان است. کارگران ایران و مجموعه زحمتکشان فکری و یدی منادی صلح، زندگی، استقلال ملی، آزادی، و عدالت اجتماعی هستند و با جنگ و جنگ‌افروز مبارزه می‌کنند.
آیندهٔ جنبش انقلابی و آزادی‌خواهانهٔ مردم علیه رژیم استبدادی و گذار از دیکتاتوری به‌مرحلهٔ ملی و دمکراتیک به‌میزان قابل توجهی در گرو حضور متشکل و سازمان‌یافتهٔ جنبش کارگری ایران است. تامین خواست‌های اساسی مردم میهن ما یعنی حکومت متکی به ارادهٔ مردم، نفی و طرد استبداد ولایی، استقلال و حق حاکمیت ملی، عدالت اجتماعی و حقوق و آزادی‌های دمکراتیک فردی و اجتماعی پیوند ناگسستنی با توانایی طبقه کارگر و زحمتکشان و قدرت اثرگذاری آن‌ها در مبارزه برضد حکومت جمهوری اسلامی است. مبارزات کارگران و زحمتکشان در یک‌سال اخیر نشان می‌دهد اعتراض‌ها از شکل پراکنده و خودبه‌خودی به‌سمت مبارزهٔ اعتصابی و هماهنگ‌تر پیش می‌رود. در این زمینه موانع عینی و ذهنی جدی وجود دارد که باید در پرتو اتحادعمل فراگیر و اتخاذ سیاست‌های انقلابی و هوشیارانه بر آن‌ها غلبه کرد.
بنابر این تجربه‌ها می‌توان یادآور شد به‌میزان زیادی زمینه‌های شکل‌گیری جنبش اعتصابی کارگران وجود دارد. در مقطع زمانی کنونی اقدام آگاهانه و حرکت سنجیده در این جهت یعنی شکل‌گیری جنبش اعتصابی کارگران وظیفه بی‌درنگ ارزیابی می‌شود.
کوتاه سخن: با ژرفش بحران همه‌جانبه و چندلایه، حکومت جمهوری اسلامی با بن‌بست سیاسی – نظری روبه‌روست. تنش و جنگ‌افروزی بخشی از راهکار استبداد ولایی برای برون‌رفت از این بحران چندلایه است. تحول‌های صحنهٔ سیاسی و کنش و واکنش نیروهای مختلف اجتماعی و سیاسی در قالب صف‌بندی‌های سیال در میدان مبارزهٔ طبقاتی شتاب قابل توجهی پیدا کرده است. باید تلاش کرد تا ارتقاء سطح سازماندهی و همبستگی جنبش کارگری با بازسازی بنیهٔ جنبش سندیکایی در چارچوب شکل‌گیری جنبش اعتصابی در اولویت مبارزات طبقهٔ کارگر قرار بگیرد. در افق سیاسی میهن ما ابرهای بحران متراکم می‌شود و خبر از تحول‌های پراهمیت می‌دهند. باید در برابر این رشته تحول‌ها با آمادگی، انسجام، و متحد عمل کرد. در پایان ضرور است تاکید کنیم طبقه کارگر و زحمتکشان ایران به‌عنوان بخشی از جبههٔ جهانی کار علیه تجاوز و نسل‌کشی دولت اسرائیل مبارزه کرده و درکنار خلق فلسطین و نیروهای ترقی‌خواه آن با افتخار ایستاده است. کارگران و زحمتکشان ایران همانند همگام با نیروی جنبش صلح، علیه تحریم، جنگ‌طلبی، و تجاوزگری امپریالیسم مبارزه می کنند.
فرخنده باد اول ماه مه روز جهانی کارگر!
نه به جنگ، آری به صلح!
کارگران و زحمتکشان، برای احقاق حقوق سندیکایی خود و احیا و ایجاد سندیکاهای کارگری متحد و متشکل مبارزه کنید!
با سازماندهی اعتصاب و اتحادعمل فراگیر برای تامین منافع کارگران و زحمتکشان و پیوند با جنبش همگانی ضددیکتاتوری پیکار کنیم
طبقه کارگر ایران نیروی استوار و خستگی‌ناپذیر مبارزه علیه استبداد ولایی و گذار به مرحلهٔ ملی و دمکراتیک است
کارگر زندانی و زندانی سیاسی آزاد باید گردد!
کارگران و زحمتکشان ایران جنگ‌طلبی و گسترش‌جویی امپریالیسم جهانی و نهادهای آن مانند پیمان تجاوزکار ناتو را به‌شدت محکوم کرده علیه آن مبارزه می‌کنند
کارگران و زحمتکشان ایران با جنگ‌افروزی رژیم ولایت فقیه و دولت نژادپرست اسرائیل مخالفت کرده و با آن مقابله می‌کند
کارگران و زحمتکشان نسل‌کُشی و جنایات دولت اسرائیل را محکوم می‌کنند و قاطعانه درکنار خلق فلسطین، سندیکاهای کارگران فلسطین، و نیروهای ترقی‌خواه آن قرار دارند
پیش به‌سوی تدارک و ایجاد شرایط برای شکل‌گیری جنبش اعتصابی سراسری کارگران ایران
به نقل از ضمیمۀ کارگری «نامۀ مردم»، شمارۀ ۸۴، ۳ اردیبهشت ۱۴۰۳
۶ اردیبهشت ۱۴۰۳