سودجویی و تشدید استثمار به‌وسیلهٔ تحمیلِ “حجاب اجباری”
در هفته‌های اخیر یورش به‌دختران و زنان کشور شدت یافته است. مقاومت زنان شجاع در برابر سرکوب رژیم و تحمیل “حجاب اجباری” موجب تحسین افکار عمومی ایران و جهان بوده است. وضعیت زنان شاغل به‌ویژه زنان کارگر به‌دلیل سیاست‌های زن‌ستیزانه، سودجویانه، و تفرقه افکنانه بسیار وخیم‌تر از وضعیت مردان هم‌طبقه‌شان گزارش می‌شود…
زنان کارگر از حمایت‌های قانون کار نیم‌بند کنونی هم محروم‌اند و همین قوانین کار و تأمین اجتماعی هم در حق آنان به‌درستی اجرا نمی‌شوند. تعدیل نیروی کار و تحمیل قراردادهای موقت در مورد زنان کارگر سریع‌تر و بی‌دردسرتر اعمال می‌شود. تحمیل “حجاب اجباری” در بازار کار رسمی و غیررسمی تضییق مضاعفی دیگر نسبت به حقوق زنان کارگر، کارمند، و به‌طور‌کلی زنان شاغل وارد آورده است.
در چهارچوب سمت‌گیری اقتصادی- اجتماعی رژیم، تبعیض جنسی و جنسیتی در بازار کار ایران شدیدتر و محدودیت‌ها در محیط‌های کار افزون‌تر گشته است. حوادث کاری از جمله سقوط از ارتفاع که چند وقت پیش باعث مصدوم شدن یک کارگر نظافتچی زن در شهر تبریز شد و یا در صنایع دارویی، پوشاک، قالیبافی، و جز این‌ها که استانداردهای کاری در آن‌ها رعایت نمی‌شوند، مشاغلی هستند که زنان کارگر شاغل در آن‌ها را با خطر آسیب‌هایی گوناگون برای سلامتی‌شان روبرو می‌کند. تحمیل “حجاب اجباری” و سرکوب زنان “آسیب”هایی‌اند که لایه‌های کم‌تر شناخته‌شده‌ای دارند که توجه و تأمل بر آن‌ها ماهیت ارتجاع مذهبی حاکم و واقعیت‌های مرتبط با این آسیب‌ها را آشکار می‌کند. چندی پیش خبرگزاری تسنیم- خبرگزاری وابسته به سپاه پاسداران- اعتراف کرده بود فقط در سه‌ماههٔ نخست سال ۱۴۰۲ واردات چادر مشکی ۹ میلیون دلار بوده است. پیش‌تر از این خبرگزاری‌های داخل کشور از قول عضو هیئت مدیریهٔ اتحادیهٔ صنف فروشندگان و تولید کنندگان پوشاک نوشته بود قیمت هر متر پارچه چادر مشکی که در کرهٔ جنوبی، چین، و ژاپن تولید می‌شود بین یک‌ونیم تا پنج دلار است. اگر میانگین برای یک قواره چادری سه‌ونیم متر پارچه مصرف شود، مشخص است برای وارد کنندگان پارچه چادر مشکی با قیمتی که پارچهٔ درجه یک در بازار دارد سودی چهارصد تا پانصد درصدی دارد… تعداد وارد کنندگان پارچه چادر مشکی محدود است. یکی از این وارد کنندگان کارخانه‌ای تولیدی خرید اما “تولید” این کارخانه نساجی “جهش”ی که ندارد بماند، هیچ تولیدی ندارد و صفر است. درگزارش دیگری، خبرگزاری ایسنا به‌نقل از مشاور انجمن نساجی اصفهان نوشته بود: “یک خانم برای چادرمشکی باید بین ۵۰۰ تا ۱ میلیون و ۲۰ هزار تومان… هزینه کند. به‌دنبال کاهش تعرفهٔ چادرمشکی، سیل واردات پارچهٔ چادری… روانهٔ کشور شد. تعرفهٔ چادرمشکی به‌بهانهٔ حمایت از عفاف‌وحجاب کاهش پیدا کرد.” به‌این ترتیب، زاویه‌های پنهان یا کم‌تر پیدای طرح‌هایی چون “عفاف‌وحجاب” و “طرح نور” که تحمیل کردن “حجاب اجباری” به نیمی از جمعیت کشور- تمام زنان کشور- است را به‌خوبی می‌توان دید و تشخیص داد. تحمیل “حجاب اجباری” برخلاف تبلیغات سطحی حکومتی، در جهت تأمین منافع سرمایهٔ بزرگ تجاری و لایه‌های انگلی طبقهٔ سرمایه‌دار ایران است.
استفاده از “حجاب اجباری” به هنگام کار، معضل بزرگی برای زنان کارگر شده و تا کنون جراحت، قطع عضو، و یا جان باختن چندین کارگر زن را باعث شده است. با چنین تحمیلی به زنان، اگر زنان شاغل به‌ویژه زنان کارگر قرارداد کار یا بیمه نداشته باشند، از تمام تعهدات سازمان تأمین اجتماعی بی‌بهره خواهند ماند و غرامت ناشی از حوادث کار دریافت نخواهند کرد. مبارزهٔ دلیرانهٔ دختران و زنان ازجمله زنان شاغل بر ضد تبعیض جنسیتی و تحمیل حجاب اجباری، بخشی جدایی‌ناپذیر و مهم از پیکار سراسری مردم ما علیه دیکتاتوری ولایی است. یورش به زنان و دختران و اخراج زنان شاغل به‌بهانهٔ بی‌حجابی یا بدحجابی همه در خدمت تأمین منافع لایه‌های غیرمولد و بنیادهای انگلی مرتبط با حکومت جمهوری اسلامی است.
به نقل از «نامۀ مردم» شمارۀ ۱۲۰۷، ۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۳
۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۳