علامت‌های پیروزی زنان ایرانی در برابر ماشین سرکوب، طراوت خاصی به‌مبارزه مردم ایران داده؛ درست مانند صدای زن سوسنگردی در اعتراضات خوزستان که به‌نیروی امنیتی سرکوبگر می‌گفت «چرا میزنی؟ تظاهرات ما سلمیه»…

مجتبی نجفی: صدای مقاومت مدنی در ایران، بلند است. ایران نه صحنه جنگ داخلی که صحنه مقاومت مدنی است و اگر حرکتهای جمعی هنوز نتیجه نداده نه به خاطر اینکه جنبش‌های مدنی ضعیف هستند به خاطر عقب ماندن احزاب و جریانهای سیاسی از مردم است. جریانهای سیاسی ناتوان از نمایندگی مطالبات مردم و تبدیل آنها به بسته‌های مشخص‌اند.

▫️مردم در برابر خشونت حاکمیت هم صبور هستند و هم از ماهیت مدنی اعتراض‌های خود محافظت می‌کنند. در آبادان، امروز زنان دوشادوش مردان اعتراض می‌کنند و به نمادین‌ترین شکل ممکن، سرکوب حاکمیت را به چالش می‌کشند.

▫️ضرب آهنگ فتح خیابان توسط معلم، کارگر، جان به لب رسیده، بازنشسته، کشاورز … در حال افزایش است و حاکمیت فرسوده خواهد شد. من حاکمیت را خسته و ترسو می‌بینم. تداوم اعتراض و فتح خیابان و حضور موثر مردم در شبکه‌های اجتماعی به تشدید این خستگی کمک خواهد کرد.

▫️صبر و اعتراض مردم نتیجه می‌دهد و این حاکمیت است که در نهایت مجبور می‌شود به خواسته مردم تن دهد. مساله کوتاه مدت نیست، حتی سرکوب اعتراضات اخیر به معنای پایان بازی نیست. اگر سیر حوادث دو دهه گذشته را ببینیم حکم‌های سنگین و سرعت ماشین سرکوب نتوانسته جامعه ایران را مرعوب کند. این نکته آنقدر مهم است که در اتاق‌های بسته حاکمان هم احتمالا به آن اذعان دارند. اگر هنوز دستگاه سرکوب کار می‌کند جامعه اعتراضی هم کار می‌کند. پس بازی هنوز برنده ندارد اما مردم هم بازنده نیستند.

*کانال نویسنده

*گزینش و تیتر: کلمه

۱۱ خرداد ۱۴۰۱

نظرات بسته است