مروری بر پیشینۀ زنکشی در ایران
هیچ زنی نیست که نداند ـ در عرف و قانون ـ ناموس مردان است، حتی اگر خود از «ناموس بودن» سر باز زده و به قیمت هزینه‌های بسیار روبه‌روی این فرهنگ‌ـ قانون ایستاده باشد. در حقیقت، همین فرار‌های تک‌به‌تک است که حضور و امتداد ناموس‌باوری و ناموس‌‌کشی در جامعه را به‌عنوان یک واقعیت اجتماعی اثبات و تأیید می‌کند: تا سایۀ ناموس‌باوری وجود نداشته باشد، فرار از آن نیز نمی‌‌تواند معنا داشته باشد…
***
مروری بر پیشینه زن کشی در ایران
🔹آیا نوشتن از خشونت علیه زنان و از قانون و فرهنگی که پشتوانۀ این خشونت و امتدادبخش آن است موضوعی تاریخی است؟ در مرور آرشیو مجلۀ زنان و زنان امروز، گزارشهای متعدد زنکشی در سال‌های مختلف نشان از یک انجماد تاریخی در موضوع زنکشی دارد. گویی این مسئله و حل قانونی آن هیچ‌گاه در دستور کار قانونگذاران نبوده است، تا جایی که زنکشی امروز و زنکشی دیروز از یک نوع خلأ قانونی و نگرش اجتماعی تغذیه می‌کنند. این نوشته تأملی کوتاه ــ و از‌همین‌رو ناکافی ــ است بر برخی گزارشهای مفصلی که در ماهنامۀ زنان و نشریۀ زنان امروز درخصوص زنکشی و ناموس‌باوری نگاشته شده است. حین نگارش، در جدال با احساسات متناقض خود، تلاش می‌کردم با این متون قدیمی همچون سندی تاریخی و با فاصله مواجه شوم، اما نه با احساس آن زنانِ در آستانۀ مرگ بیگانه بودم و نه از قانون، فرهنگ و خانواده‌ای که در قتل این زنان شریک بود دور. تو گویی «اکنون» هنوز و همچنان تبدیل به تکرار «تاریخ» می‌شود.
ادامهٔ مطلب:
zananemrooz.com/article/مروری-بر-پیشینۀ-زنکشی-در-ایران/
نوشته: المیرا بهمنی
مروری بر پیشینۀ زنکشی در ایران
با نگاهی به آرشیو مجلۀ زنان
۲۵ آبان ۱۴۰۳