أشلاء اعضای بدن مثله شده کودکانی است که ربوده می شوند برهنه می شوند و اعضای بدنشان مورد تجاوز سگ های ارتش صهیونیستی قرار می گیرد..
أشلاء قابل ترجمه نیست. پروفسور نادره شلهوب کوورکیان محقق و فمینیست برجسته فلسطینی می گوید: نظریه پردازی و‌ فهم أشلاء بدون فهم خشونت اپیستمیکی (هستی شناختی) که انسان فلسطینی را نا انسان جلوه می دهد ممکن نیست…./

***

آزاده ثبوت*

کانون زنان ایرانی

من نمی دانم چه کلماتی در زبان فارسی برای توصیف سطح وحشتی که مردم غزه روزانه با آن دست و پنجه نرم می‌کنند وجود دارد. اما یک کلمه است که این روزها از فلسطینی ها بسیار می شنوم و هر بار شنیدنش تنم را می لرزاند: أشلاء

أشلاء جمع شلو است. قسمتی از بدنی که به طرز وحشیانه ای کشته شده است. مثله شده است. تکه تکه و پاره پاره شده است.

أشلاء را نخستین بار از زبان مردی شنیدم که اعضای بدن فرزندانش را در دست گرفته بود و می گفت «ای مردم، نگاه کنید این پسر من است.»

یا مرد دیگری که کیسه ای سنگین بر دوش می کشید و می گفت: «این همه پسر من است.» تاکید او بر همه، تاکید او بر تمامیت انسان فلسطینی، بر موجودیت انسان فلسطینی به عنوان یک بدن تام و تمام و نه فرو کاسته به اعضای بدن و گوشت و‌خون.

أشلاء مرا یاد گفتگوی آن کودک خردسال با دستان قطع شده می اندازد که از پدرش پرسید: بابا، آیا وقتی من بزرگ بشوم، دستانم هم بزرگ می شود(رشد می کند)؟

أشلاء مرا یاد پسر یازده ساله مجروح فلسطینی می اندازد که با کوله پشتی آبی مدرسه اش به بیمارستانی در خان یونس آمد و وقتی از او پرسیدند چرا از کوله پشتی خون می آید گفت: برادر پنج ساله ام احمد را از زیر آوار ها آورده ام.

أشلاء مرا یاد تنها بازمانده کشتار خانواده مقاطه می اندازد، دخترک دو ساله مجروحی که بر روی تخت بیمارستان با گریه صدا می زد: ماما، ماما. أشلاء مرا یاد دست ها و پاهای زخمی او می اندازد و تنهایی اش، وقتی اشک های چشمانش را با انگشتان کوچکش پاک می کرد.

در روزهایی که بدن های زیر آوار مانده فلسطینی ها توسط سگ ها و گربه ها خورده می شوند أشلاء مرا یاد جملات آن دخترک به گربه اش می اندازد که می گفت: «ای گربه، خواهش می کنم اگر روزی کشته شدم بدن مرا نخوری.» در جهانی که انسانیت انسان فلسطینی هر لحظه انکار می شود، کودکی با خطاب قرار دادن گربه اش به وفاداری او امید می بندد.

أشلاء اسکلت باقی مانده از نوجوان فلسطینی است که پدرش او را از دندان هایش شناخت.

أشلاء بدن بی سر کودک یک سال و نیمه فلسطینی احمد النجار است که پدرش در مقابل دوربین ها بر دست گرفت و گفت . در شب کشتار خیمه‌های رفح، ارتش اشغالگر صهیونیستی پس از صدور دستور تخلیه به آن منطقه، چادرهایی را که آوارگان در آن پناه گرفته بودند را بمباران کرد. در عرض چند دقیقه بیش از ۵۰ نفر شهید شدند. احمد سرش پیدا نشد و خانواده اش در زمان تشییع تنها از گردن به پایین او را در اختیار داشتند.

خانواده‌اش می‌گویند که او عاشق ترامپولین، توپ و بازی با گربه‌ها بود. پدرش او را «بابا» یا «بچه» صدا می‌کرد، زیرا او کوچک‌ترین خواهر و برادرش بود. مادر احمد و خواهرانش هدی و ارکان همگی در آن شب به شهادت رسیدند. هدی و احمد را قبل از دفن در یک کفن گذاشته بودند.

برادران بازمانده احمد، محمد (۱۳ ساله) و یمین (۸ ساله) هر دو جسد احمد را در شب قتل عام دیده بودند. هر دوی این کودکان آسیب دیده اند و از آن زمان نمی توانند در مورد برادر کوچک خود بدون اینکه گریه کنند صحبت کنند. محمد می گوید: «هر وقت ترامپولین، توپ او و چیزهای دیگری را که با آن بازی می کرد می بینم، ناراحت می شوم و دلم برایش تنگ می شود. من دعا می کنم که او جایگاه خود را در بهشت پیدا کند.»

در حالی که رسانه های حامی صهیونیست مفصل در مورد افسانه سربریده نوزادان اسرائیلی در ۷ اکتبر صحبت کردند، هیچ رئیس دولت یا رسانه ای در باره شب قتل عام چادرهای رفح اظهار نظری نکرد. آن کودک نام داشت، خانواده ای داشت که او را دوست داشتند، مادری داشت که او را در آغوش می گرفت و خواهر و برادرهایی که از تولد تا لحظه پایان زندگیش هر روز با او همراه می شدند و با او بازی می کردند.

أشلاء اعضای بدن مثله شده کودکانی است که ربوده می شوند برهنه می شوند و اعضای بدنشان مورد تجاوز سگ های ارتش صهیونیستی قرار می گیرد..

أشلاء اجساد اسرای کشته شده فلسطینی است که سالیان سال در فریزرهای زندان های رژیم حبس شده اند. بدن هایی که دیگر شباهتی به بدن انسان ندارند‌.

پس از بمباران وحشیانه ارتش صهیونیستی به یک پناهگاه در مدرسه التابعین در شهر غزه، سخنگوی مدرسه التابعین به الجزیره گفته بود: «محدوده مدرسه مملو از اجساد و اعضای بدن است. شناسایی جسد کامل برای امدادگران بسیار دشوار است. اینجا یک دست و یک پا آنجاست. اجساد تکه تکه شده اند. تیم های پزشکی در مقابل این صحنه وحشتناک بی پناه ایستاده اند.»

او گفته بود چنین بمب هایی پر از میخ و ترکش هستند. هنگامی که منفجر می شوند، نه تنها باعث آتش سوزی می شوند، بلکه قطعات پرنده آنها گوشت را می شکافند. تصاویری که از مدرسه منتشر شده اند نشان می‌دهد که تکه های بدن های افراد از روی زمین بلند شده‌اند.

أشلاء نبش قبر جان باختگان فلسطینی توسط بولدوزرهای رژیم اسرائیل است تا مبادا بدن انسان فلسطینی حتی در خاک تام و تمام باشد. بدن هایی که حتی پس از مرگ نیز به شکل غیرقابل تصوری مقاومت می کنند.

أشلاء قابل ترجمه نیست. پروفسور نادره شلهوب کوورکیان محقق و فمینیست برجسته فلسطینی می گوید: نظریه پردازی و‌ فهم أشلاء بدون فهم خشونت اپیستمیکی (هستی شناختی) که انسان فلسطینی را نا انسان جلوه می دهد ممکن نیست. او می گوید انسان فلسطینی بسیار پیش از آنچه از نظر فیزیکی کشته شود از نظر مفهومی کشته شده است. فهم أشلاء بدون فهم سیاست های استعماری و نسل کشی که انسانیت انسان فلسطینی را انکار می کند ممکن نیست.

«اگر چیزی شبیه انسان نیست، پس انسان نیست، درست است؟ این سطح جدیدی از انسانیت زدایی و عادی سازی است.»

*دکتر آزاده ثبوت،‌ مدرس و محقق پسادکتری در دانشگاه کوینز بلفاست در ایرلند است.

 

کانون زنان ایرانی

۲۵ مرداد ۱۴۰۳

نظرات بسته است