سرانجام  پس از شش سال و نیم، فیلم مستندی که درباره ” لایحه منع خشونت علیه زنان” می‌ساختم، همین چند دقیقه پیش تمام شد. شرح محاکات، سختی‌ها، رنج ها و مکاشفات این شش سال، باشد برای وقتی دیگر…../

******

فقط باید  این را بگویم که من، مژگان ایلانلو، در طول ساختن این فیلم، با آدمها و داستانهایی مواجه شدم، که حتی اگر صد سال پس از مرگم ، علفی از قبرم بروید، داغ  داستان آن آدمها در تار و پود آن علفها حک شده است.
بادی اگر بر خاک گورم رقصان شد ، بدانید که حکایتش، صدای آن زنان بی پناهی است، که حتی تا ثانیه‌های قبل از خفه شدن، قبل از تیزی داس بر گردن، قبل از شعله گرفتن آتش…هنوز امید داشتند، که کسی کاری کند…

دو سالی بود که نمی توانستم فیلم را تمام کنم، چون باید حرفی برای سکانس آخر پیدا می‌کردم، نمی‌توانستم آدمها را در شعله های رنج رها کنم و فیلمم را بسازم…
تا اینکه گشایشی از راه رسید. زنان دیگر به امید کسی ننشستند و خودشان قهرمان میدان شدند. پرده آخر ما را نجات داد.
من دیگر هرگز آن آدم قبل از ساخته شدن این فیلم نخواهم بود، امیدوارم توانسته باشم این پوست انداختن را به خوبی به تصویر کشیده باشم.

سپاس بیکران از همه آنانی که در این مسیر سخت، صبورانه و همدلانه همراه من بودند، نام و یاد تک تک شان  تا ابد در قلبم می‌ماند.

سپاس از حضور، همراهی و همدلی دوست عزیزم فاطمه باباخانی،
سپاس از  بابک بهداد، رضا تیموری، گیسو آزادروش،علیرضا انتظاری،سلماز افتخارزاده….
و همه آنانی که در قلبم تا ابد ماندگار شدند.

✍مژگان ایلانلو / اینستاگرام

۱۹ مهر ۱۴۰۳

نظرات بسته است