۶ فرودین امسال ۳۴ سال از اعدام شیرزن توده‌ای، از تبار اسطوره‌ها، رفیق فاطمه مدرسی تهرانی «سیمین فردین» به‌دست جلادان جنایتکار رژیم فقاهتی گذشت. به‌همین مناسبت با شعری از نیاز یعقوب ـ شاهی، «شاعر و همسر #فاطمه_مدرسی» از او یاد می‌کنیم. از دلاوری‌های‌اش که سرود پرطنین مقاومت‌اش دیوارهای بلند زندان‌های رژیم پوسیده و ضد بشری را درهم کوبید و همچون ستون‌های طلایی خورشید ترانه‌های شگرفی را بیدار کرد که از آن تاریخی نو زاده خواهد شد. راهش گرامی و پر رهرو باد!

 

***

«ترانه پایستن»

هیچ‌کس از جهان نمی‌رود.

تو نیز نرفته‌ای؛

نویدرسانِ جان افشانِ جان‌شیفتگان!

یاخته‌های دلپذیرت با خاک می‌آمیزند سبزینه می‌شوند

در آوندها بالا می‌روند

و اندامِ گیاهان را سرسبز می‌کنند

بر پهنه‌هایِ دلپذیرِ شادمانِ جهان.

شکوفه می‌شوند و می‌بالند و می‌گشایند

گلِ سرخ می‌شوند و فضا را

از عطر می‌آکنند.

رهاوردِ نرم بادهای دل‌انگیزِ بهارگاهان.

زنبوران عسل

بر جام‌هایت می‌نشینند

شهدِ تو را می‌نوشند

و به‌کندوهای خویش باز می‌گردند.

از بامدادان تا شامگاهان.

آنگاه

عسل می‌شوی،

خون می‌شوی،

شورِ زیستن؛

در رگانِ کودکانِ جهان.

آواز می‌شوی

در گلوگاهِ پرندگان.

ترانه می‌شوی

بر دهانِ پسران و دخترکان.

گرمای بوسه می‌شوی

بر لبانِ دلباختگان.

سرود می‌شوی

بر زبانِ دادگرانِ پیکار با بیدادگران.

عشق می‌شوی،

جانِ زیستن؛

و جهان را سرشار می کنی؛

ستاره‌ی بامدادِ راست پیمانان!

#نیاز_یعقوب_شاهی

 

۱۷ فروردین ۱۴۰۲

نظرات بسته است