بیانیه جمعی از فرزندان اعدام‌شدگان دهه‌ی شصت

چرخ دنده های ماشین اعدام جمهوری اسلامی هرگز از کار نیافتاده اند. این بار صالح میرهاشمی، مجید کاظمی و سعید یعقوبی. چند جان عزیر دیگر در همین روزها در انتظار اجرای حکم نشسته اند؟…

اعدام تنها گرفتن زندگی یک انسان نیست. گرفتن زندگی از خانواده، نزدیکان و دوستان اعدام شده گان نیز هست.
ما فرزندان اعدام شده گان دهه شصت، درد اعدام و گورستان های دسته جمعی، خشونت و انکار، پیکرهای مفقود شده و سرکوب و تعقیب حکومت حتی برای عزاداری را خوب می شناسیم. این داستان هراسناک تکراری باید پایان بابد.
ما خواهرانه و برادرانه در کنار پدر، مادر، همسر و فرزندان همه اعدامیان این سال ها ایستاده ایم، این داغ داغ همه ماست.
روبرو شدن با اعدام، برای ما و همه کسانی که اعدام یکی از نزدیکانشان را تجربه کرده اند، احساساتی چند گانه را زنده می کند. از طرفی غم، درد و خشمی که سال ها با آن زندگی کردیم دوباره باز می گردد و از طرف دیگر به ما یادآوری می کند که اعدام از ابتدای پاگیری حکومت جمهوری اسلامی تاکنون مهم ترین وسیله برای ایجاد ترس و ناامیدی و حس استیصال به مردم بوده است. ما با اعدام به هر دلیل و بهانه ای مخالفیم.
به یاد آوردن مبارزه است و از یاد نبردن، مقامت. ما در کنار هم ایستاده ایم. با سرنوشتی به هم رشته شده، تا روز دادخواهی، تا بهار.
جمعی از فرزندان اعدام شدگان ده ی شصت
۳۱ اردیبهشت

۲ خرداد

نظرات بسته است