ضرب و شتم پرستاران، فاجعه‌ای که مدام نادیده گرفته می‌شود
آمار ضرب و شتم پرستاران در سال‌های اخیر و به‌دلیل وضعیت اقتصادی نامناسب و فشارهایی که مردم در حوزه‌های مختلف از سوی حکومت متحمل می‌شوند روندی افزایشی داشته است. در ایران برخلاف سایر کشورها، ضرب و شتم و حمله به سوی کادر درمان به‌ویژه کادر بخش اورژانس، هیچ قوانین بازدارنده‌ای وجود ندارد…/
***
صبح روز شنبه یازدهم آذرماه پرستاری در بخش اورژانس بیمارستان شهید جلیلی یاسوج توسط همراه یکی از بیماران مورد حمله قرار گرفت و به دلیل صدمات جدی ناشی از ضربات چاقو به گردن در بخش فوریت‌های_پزشکی این بیمارستان بستری شد.
حمله به پرستاران و ضرب و شتم آنها موضوع جدیدی نیست. به گفته رئیس اورژانس ایران سالانه حداقل چهل پرستار اورژانس مورد ضرب و شتم از سوی بیماران یا همراهان آنها قرار میگیرند. آماری که بنظر می‌رسد به دلیل در دسترس نبودن آمار رسمی بسیار بیشتر از رقم ذکر شده باشد.
آمار ضرب و شتم پرستاران در سال‌های اخیر و به دلیل وضعیت اقتصادی نامناسب و فشارهایی که مردم در حوزه‌های مختلف از سوی حکومت متحمل می‌شوند روندی افزایشی داشته است. پرستارانی که به دلیل در خط مقدم بودن ارائه خدمات_بهداشتی و درمانی بیش از سایر اعضای کادر درمان در معرض آسیب‌های فیزیکی و روانی هستند. بنابر برخی از آمارهای جهانی اعلام شده پرستاران حتی بیشتر از نگهبانان زندان و افسران پلیس در محل کار خود مورد حمله قرار میگیرند. این حملات میتواند شامل ایجاد یک خراش ساده، پرتاب اشیا، آزار و اذیت جنسی یا حمله با سلاح سرد و گرم باشد.
در بسیاری از کشورها دستورالعمل‌های کلی برای جلوگیری از خشونت علیه پرستاران از سوی قانونگذاران وضع شده است. مجازات‌های بازدارنده از جمله جریمه‌های سنگین نقدی تا هفت سال زندان برای حمله از جمله تمهدیداتی است که قانونگذار برای کاهش خشونت‌های اعمال شده علیه پرستاران در بسیاری از کشورها از جمله آمریکا و کانادا وضع کرده است. در ایران اما علیرغم آمار روز افزون ضرب و شتم و حمله به سوی کادر درمان بخصوص کادر بخش اورژانس، قوانین بازدارنده‌ای وجود ندارد. در سال‌های گذشته همین عدم امنیت در محل کار، ساعات کاری طولانی، فشار کاری بالا و دستمزد پایین از جمله عواملی بودند که پرستاران را به ترک حرفه خود ترغیب کردند. پرستارانی که یا راه مهاجرت را انتخاب کردند یا بدنبال شغلی کم خطرتر و پردرآمدتر عطای پرستاری را به لقایش بخشیده‌اند.
ترک کار پرستاران، کاهش نیروی کاری بخش سلامت و درمان را به دنبال داشته و این کاهش نیرو، فشار کاری مضاعفی را بر پرستاران باقیمانده وارد می‌کند. پرستارانی که مجبور هستند از تعداد بیماران بیشتری به طور همزمان پرستاری کنند و به دلیل کمبود نیروی انسانی بیشتر در معرض انواع خشونت از سوی بیماران و همراهان آنها قرار بگیرند که از خدمات درمانی دریافتی به دلیل همین کمبود نیرو راضی نیستند. چرخه معیوبی که بنظر می‌رسد به دلیل نبودن عزمی جدی برای جلوگیری از آن هرروز ابعاد پیچیده‌تر و خطرناک‌تری پیدا می‌کند.
@pareestar
۲۲ بهمن ۱۴۰۲