به مناسبت روز جهانی کارگر
حکومتی که ناتوان از تامین منافع عموم مردم است و در عین حال به حقوق اساسی مردم نیز توجه نمی‌کند باعث افزایش ناامنی در جامعه می‌شود. زور و فشار نیروهای امنیتی که به ظاهر برای امن کردن جامعه است، در واقع نیروی فشاری است که در خیابان با تمام قوا در مقابل انفجار دیگ پر حجم درخواست‌های مردم و کارگران ایستاده است. …/

فتانه عبدالحسینی_عضو گروه مطالعات زنان_ اردیبهشت ۱۴۰۳

این روزها شاهد تورم افسار گسیخته به جای نان در سفره‌های کارگران هستیم. اعتراض کارگران راه به جایی نمی‌برد. آنها نمی‌توانند درخواست‌های خود را مطرح کنند. حتی نمی‌توانند بگویند آهی در بساط ندارند. اجازه اعتراضات صنفی به کارگران داده نمی‌شود.

ایجاد حاشیه‌های متفاوت و بحران‌هایی مانند جنگ شرایطی را به وجود می‌آورد که  ندیده شدن خواست‌های کارگران توجیه پذیر می‌شود. بستن فضای جامعه، کنترل خیابان به هر بهانه، ایجاد فضای سرکوب درخواست‌های صنفی و اقتصادی قشر محروم جامعه را در نطفه خفه می‌کند.

با کشاندن نیروهای قهری به خیابان و اعدام‌های غیر قانونی، ایجاد فضای رعب و وحشت، هر نوع درخواست به خصوص درخواست‌هایی که برآیند تشکل‌های کارگری است را ندیده می‌گیرد.

در طی سال‌های طولانی راهی منطقی‌ برای مطرح شدن درخواست‌های کارگران پیدا نشده است. این موضوع خود احتمال شورش‌های خیابانی را بیشتر خواهد کرد.
دولتی که شعارش از بین بردن فساد بود خود دچار فساد سیستماتیکی است که از دولت‌های قبل وجود داشته و تشدید شده است.

حکومتی که ناتوان از تامین منافع عموم مردم است و در عین حال به حقوق اساسی مردم نیز توجه نمی‌کند باعث افزایش ناامنی در جامعه می‌شود. زور و فشار نیروهای امنیتی که به ظاهر برای امن کردن جامعه است، در واقع نیروی فشاری است که در خیابان با تمام قوا در مقابل انفجار دیگ پر حجم درخواست‌های مردم و کارگران ایستاده است.

بحران اقتصادی ناشی از مدیریت ناتوان در اجابت حقوق اساسی مردم، چماق‌ها را بلندتر می‌کند و به بهانه‌های متعدد بر سر مردم فرود می‌آورد.

در این شرایط طبقات فرو دست مانند زنان کارگر که بخشی از آنها سرپرست خانوار هستند چنان زیر خط فقر دست و پا می‌زنند که خطر گرسنگی و خشونت‌های ناشی از آن به شدت آنها را تهدید می‌کند. این در حالی است که از قوانین حمایتی نیز بی‌نصیب هستند.

غم نان در کنار قوانین به شدت بی‌رمق حمایتی از زنان کارگر، آنها را در ورطه آرزوی یک زندگی و امنیت حداقلی انداخته است.

کاش می‌توانستیم امید داشته باشیم. امید به این که منافع کارگران مخصوصا زنان به نفعشان تغییر کند. اما هر چه می‌گذرد کابوس سفره‌های خالی بر جان کارگران به خصوص زنان کارگر و زنان سرپرست خانواده لرزه می‌اندازد.

کانال علمی مطالعات زنان

۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۳

نظرات بسته است