شبحی در جهان گشت می‌زند، شبحی به نام “فلسطین”. همهٔ قدرت‌های جهان کهنه در عملیاتی بی‌رحمانه علیه آن متحد شده‌اند: بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، جو بایدن، رئیس‌جمهور فرتوت آمریکا، ستون‌نویسان نیویورک تایمز، اورسولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا، و بین‌الملل نفرت‌پراکنی راست افراطی و افسران پلیس آلمان…./

****

در اینجا حقیقت نخستین چیزی است که کشته می‌شود. به گفتهٔ کمیتهٔ حفاظت از روزنامه‌نگاران (CPJ)، از زمانی که گردآوری داده‌های تلفات جانی روزنامه‌نگاران در سال ۱۹۹۲ [۱۳۷۱] آغاز شد، نسل‌کشی فلسطینی‌ها تا کنون “مرگ‌بارترین دوره برای روزنامه‌نگاران” بوده است. در نسل‌کشی کنونی در غزه عدهٔ بیشتری روزنامه‌نگار کشته شده‌اند تا در دو جنگ جهانی و جنگ کره روی‌هم. دست‌کم ۱۶۵ کارشناس حرفه‌یی رسانه کشته شده‌اند. فقط یک لحظه تصور کنید که اگر سربازان روسی در کمتر از یک سال بیش از صد روزنامه‌نگار را در اوکراین کشته بودند چه می‌شد: فریاد اعتراض‌ها گوش‌ها را کر می‌کرد.

با وجود این، حقایق را نمی‌توان کُشت. این روزها نسل‌کشی در هر لحظه در مقابل چشمان ما دارد رخ می‌دهد. وحشت، جنون، و مصونیت [اسرائیل] از مجازات باعث می‌شود که خیلی‌ها احساس ناتوانی کنند. همهٔ آنهایی که از “رودخانه” و “دریا” و “آزادی” صحبت می‌کنند خود را در معرض خطر نیروهای پلیس در برلین، پاریس، لندن، یا آمستردام می‌یابند.

با وجود این، همهٔ آنهایی که فراتر از گردوغبار و هرج‌ومرج امروزی را می‌بینند جنبشی را می‌بینند که از جاکارتا تا بروکسل، از لندن تا ژوهانسبورگ، و از استانبول تا واشنگتن سر بلند می‌کند؛ جنبشی که هم‌صدا در همبستگی با فلسطین سخن می‌گوید. این قدرت، این اتحاد، است که فلسطین را به شبحی تبدیل کرده است.

در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ [۱۳۴۰ و ۱۳۵۰]، دانشجویان در اعتراض به جنگ ویتنام و امپریالیسم آمریکا دانشگاه‌ها را اشغال کردند. در دههٔ ۱۹۸۰ [۱۳۶۰]، دانشجویان در اعتراض به آپارتاید در آفریقای جنوبی دانشگاه‌ها را اشغال کردند. این روزها دانشجویان در سراسر جهان علیه نسل‌کشی اسرائیل و مصونیت آن دولت از مجازات و رفتارهای دوگانه و تبعیض‌آمیز در برخورد با اسرائیل به حرکت درمی‌آیند.

همواره علیه این جوانان بدگویی شده است، به دانشجویان تهمت زده‌اند، و آنها را محکوم کرده‌اند. اما حق در هر مورد با دانشجویان بوده و هر بار پیروز شده‌اند. آنچه امروز رخ می‌دهد “جرقهٔ ویتنام” دیگری در نسل نوینی است که می‌فهمد: “تا زمانی که فلسطین آزاد نشود، هیچ‌کسی آزاد نخواهد بود.”

در سال ۱۹۶۸ [۱۳۴۷]، جنبش ضدّجنگ پس از حملهٔ سال نو (تت) ویتنام قوّت گرفت. جنبش ضدّجنگ امروزی [و نسل‌کشی در فلسطین] از جنبش مقاومت در برابر ویرانی غزه به‌دست اسرائیل قوّت گرفته است. در هر دو مورد، موفقیت نظامی (موقت) نصیب قدرت‌های استعماری و متحدانشان شد، اما پیروزی سیاسی نصیب جنبش مقاومت شد. برای مثال، در بریتانیا در حدود ۱۰۰هزار نفر در سال ۱۹۶۸ علیه جنگ ویتنام تظاهرات کردند. این تعداد کمتر از جمعیت شرکت‌کننده در کوچک‌ترین تظاهرات این روزها علیه نسل‌کشی در غزه بود. امروزه در راه‌پیمایی‌های اعتراضی بین ۱۵۰هزار تا ۸۰۰هزار نفر شرکت می‌کنند.

کشور شما، تاریخ شما، و آیندهٔ شما

تصور کنید که فلسطینی هستید و مهاجران زمین‌هایتان را بدون اینکه مجازات شوند از شما می‌گیرند. این تصرف زمین ۷۵ سال است که ادامه دارد؛ الحاق پس از الحاق، نسل بعد از نسل. تصور کنید که فلسطینی هستید و تاریخ شما را از شما می‌گیرند. موزه‌ها، مراکز فرهنگی، کتابخانه‌ها، مسجدها و کلیساها را به ویرانه تبدیل می‌کنند و چیزی جز پوسته‌ای از فرهنگ- که اسرائیل می‌خواهد وانمود کند هرگز وجود نداشته است- باقی نمی‌گذارند. هدف روشن است: زدودن گذشتهٔ فلسطین و وانمود کردن اینکه چنین سرزمین و چنین ملتی هرگز وجود نداشته است. تصور کنید که فلسطینی هستید و آیندهٔ شما به سرقت می‌رود. اسرائیل بیش از پانصد مدرسه را بمباران کرده و بیش از ۶۲۵هزار کودک را در غزه بدون امکان تحصیل و ۹۰هزار دانشجو را بدون دانشگاه رها کرده است.

می‌خواهند زمین را بدزدند، تاریخ را بدزدند، و آینده را بدزدند. اما هرگز موفق نخواهند شد. جنگ نمی‌کنند؛ دارند نسل‌کشی می‌کنند- محله به محله، بیمارستان به بیمارستان، مدرسه به مدرسه، “منطقهٔ امن” به “منطقهٔ امن”. اما هرگز پیروز نخواهند شد. نسلی تازه از فلسطینی‌ها آنها را به‌خاطر آنچه هستند- جنایت‌کاران جنگی و عاملان نسل‌کشی- در خواب غفلت شکار خواهد کرد. این نسل شجاعت اِعمال پیگیرانهٔ قوانین بین‌المللی را خواهد داشت، حتی علیه قدرتمندترین کشورها و بزرگ‌ترین متجاوزان جهان. در ژوییه ۲۰۲۴ [میانهٔ تابستان امسال]، دیوان بین‌المللی دادگستری اشغال فلسطین از جانب اسرائیل را غیرقانونی اعلام کرد و آن را آپارتاید خواند و از کشورهای عضو خواست که برای پایان دادن به این وضع اقدام قاطع کنند. اما هیچ اتفاقی نیفتاد. برعکس، فقط در یک سال گذشته آمریکا بیش از ده هزار بمب دو هزار پوندی به اسرائیل داده است که از آنها برای ویران کردن مدرسه‌ها، بیمارستان‌ها، مسجدها، و “مناطق امن” و تبدیل کردن آنها به گودال‌های بزرگ و گورستان‌ها استفاده شده است.

رفتارهای دوگانه

چهار روز پس از تهاجم غیرقانونی روسیه به اوکراین، هر دو نهاد فوتبالی یوفا و فیفا همهٔ تیم‌های فوتبال روسیه، چه تیم‌های باشگاهی و چه تیم ملی، را از شرکت در هر مسابقه‌ای در جهان منع کردند. فیفا و یوفا در بیانیهٔ مشترکی اعلام کردند: “[جامعهٔ] فوتبال در این مورد کاملاً متحد است و با همهٔ آسیب‌دیدگان در اوکراین همبستگی کامل دارد.”

انتظار می‌رفت که واکنش مشابهی در مورد نسل‌کشی اسرائیل علیه فلسطینی‌ها نشان داده شود. با این حال چنین نشد. اسرائیل همچنان مُجاز است بدون هیچ مشکلی در لیگ ملت‌های یوفا شرکت کند، همان‌طور که اجازه دارد بدون دغدغهٔ مجازات در المپیک پاریس و در مسابقهٔ آواز یوروویژن در مالمو (سوئد) شرکت کند. این رفتار دوگانه نه‌فقط سرشت آپارتاید دولت اسرائیل، بلکه نسل‌کشی جاری را نیز “عادی” می‌کند. کار تا آنجا پیش رفت که نمایندگان کنگرهٔ ایالات متحد آمریکا در هنگام سخنرانی جنایتکار جنگی بنیامین نتانیاهو در کنگره به پا خاستند و او را تشویق کردند.

روسیه پس از تهاجم غیرقانونی به اوکراین بی‌درنگ مورد تحریم کامل اقتصادی و نظامی قرار گرفت. اما در مورد اسرائیل چنین نشد. حتی پس از کشته شدن ده‌ها هزار نفر [در غزه]، اتحادیهٔ اروپا به توافق همکاری با اسرائیل ادامه می‌دهد و به شهروندان اسرائیلی امکان دسترسی کامل به فناوری، علوم، و دانشگاه‌های اروپایی می‌دهد. اتحادیهٔ اروپا با نشان دادن اینکه تمایلی به انجام ضروری‌ترین اقدام ندارد، در عمل خود را از نظر اخلاقی مُرده اعلام می‌کند.

سنگ‌اندازی در ماشین جنگی امپریالیستی

ویجی پراشاد، مارکسیست هندی، در جشنوارهٔ همبستگی مانی‌فی‌یستا (ManiFiesta) در اوستاند (بلژیک) به من گفت: “لازم نیست برای فلسطینی‌ها دلسوزی کنیم. فلسطینی‌ها سرانجام خودشان را آزاد خواهند کرد. ما لازم نیست این کار را بکنیم. ما باید بکوشیم که ماشین جنگی متوقف شود.”

نقطهٔ ضعف و ضربه‌پذیری ماشین جنگی در تأمین تسلیحات است. یک مَثَل قدیمی داریم که سلاح‌های آلمانی و پول آلمانی‌ها در سراسر جهان در حال کشتارند. امروزه این گفته بیشتر در مورد سلاح‌های آمریکایی صادق است. طی پنج سال گذشته، ۷۹درصد از کل تسلیحاتی که به اسرائیل داده شده از آمریکا و ۲۰درصد از آلمان بوده است. دولت آمریکا با حمایت‌های مالی و نظامی بی‌امانش به سوخت‌رسانی به ماشین جنگی اسرائیل ادامه می‌دهد. آمریکا بیش از ۳۰۰میلیارد دلار به اسرائیل کمک کرده است، از جمله ۴میلیارد دلار کمک سالانهٔ نظامی. در همین ماه اوت امسال، آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجهٔ آمریکا، فروش جت‌های جنگندهٔ اف-۱۵ به ارزش ۱۹میلیارد دلار، همراه با گلوله‌های تانک به ارزش ۷۷۴میلیون دلار، گلوله‌های خمپاره‌انداز به ارزش بیش از ۶۰میلیون دلار، و خودروهای ارتشی به ارزش ۵۸۳میلیون دلار به اسرائیل را تأیید و تصویب کرد. بخشی از این محموله‌های تسلیحات از بندرها و فرودگاه‌های اروپا عبور می‌کند. در یک مورد، یکی از کارگران فرودگاه بروکسل که در حال بارگیری محموله‌ای بود جعبه‌هایی را دید که به مقصد تل آویو فرستاده می‌شدند. او و یکی از همکارانش متوجه شدند که این جعبه‌ها حاوی تجهیزات نظامی به مقصد اسرائیل‌اند. آنها تصمیم گرفتند که موضوع را با اتحادیهٔ صنفی‌شان مطرح کنند و بی‌معطلی همین کار را کردند. اتحادیه در نهایت تصمیم گرفت که ارسال این محموله را تحریم کند. به‌دنبال این اقدام، اتحادیهٔ کارگران حمل‌ونقل تصمیم کلی گرفت که ارسال همهٔ محموله‌های تسلیحاتی بعدی به اسرائیل را نیز تحریم کند. همه‌چیز با نه گفتن یک کارگر آغاز شد. و سپس یک کارگر دیگر. و سپس یک اتحادیه. و سپس یک اتحادیهٔ دیگر. و سپس اتحادیه‌های سراسر جهان، از ایتالیا تا استرالیا، از هند تا کانادا. جنبش دانشجویی ریاکاری و رفتارهای دوگانهٔ عاملان جنگ‌های امپریالیستی را محکوم می‌کند. و جنبش کارگری در خودِ ماشین جنگی امپریالیستی سنگ می‌اندازد. ما نمی‌گذاریم آپارتاید عادی شود، استعمار عادی شود، نسل‌کشی عادی شود، و امپریالیسم عادی شود. شبحِ فلسطین دنیایی را گشت می‌زند.

نوشتهٔ پیتر مِرتَنز، دبیرکل حزب کارگران بلژیک، در نشریهٔ انگلیسی لیبِریشِن

به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۲۱۷، ۲ مهر

 

۱۶ مهر ۱۴۰۳

نظرات بسته است