چگونه حرمت‌ها را شکستند؟
شبنم بهارفر؛ فعال صنفی معلمان: جناب سرهنگی که با ما دستگیر شده مثل ابر بهار اشک می‌ریزد. آمده بوده سبزی قورمه بخرد از مغازه همیشه بهار که دلش برای یکی از خانم معلم‌ها که روی زمین می‌کشیدندش می‌سوزد و می‌گوید به خاطر موی سفید من ولش کنید. بنده خدا نمی‌داند که موی سفید دیگر در این جامعه حرمتی ندارد! همان‌طور که معلم حرمتی ندارد! خودش را هم دستگیر می‌کنند…
***
با دستبند جلوی قاضی نشسته ام و او می پرسد دفاعی داری؟ و من فکر می کنم چگونه می‌شود با دستان بسته از خود دفاع کرد؟!
جناب سرهنگی که با ما دستگیر شده مثل ابر بهار اشک می ریزد. آمده بوده سبزی قورمه بخرد از مغازه همیشه بهار که دلش برای یکی از خانم معلم ها که روی زمین می کشیدندش می‌سوزد و می گوید به خاطر موی سفید من ولش کنید. بنده خدا نمی داند که موی سفید دیگر در این جامعه حرمتی ندارد! همان طور که معلم حرمتی ندارد! خودش را هم دستگیر می کنند.
حسابی توجه قاضی را به خود جلب کرده است و بازارش گرم است. هر چقدر زور زدم یک قطره اشک بریزم نیامد که نیامد. حالا تو بازداشتگاه و کلانتری تا دلتان بخواهد اشک ریختم ولی اینجا اشکم خشک شده است.
گفتم میشه پنجره را باز کنم؟
قاضی گفت: بفرمائید خانم راحت باشید! و من که نمیدانستم که چگونه وقتی دارد برایم پرونده سازی می شود راحت باشم، نتوانستم به توصیه قاضی عمل کنم و ناراحت ماندم. نتوانستم پنجره را باز کنم چون دستانم بسته بود.
از پس کارهای معمولی هم بر نمی آمدم! افسری که همراهمان بود آمد پنجره را باز کرد و من کنار پنجره ایستادم و نفس کشیدم!
چهره زنان دردمندی که دیشب در بازداشتگاه آگاهی دیده ام لحظه ایی از جلوی چشمانم دور نمی شود. از فاطمه ۲۰ ساله که به جرم قتل آنجا بود تا سحر که تا صبح از درد خماری به خودش پیچید و ناله کرد و سیما که دائم برای پسر ۱۵ ساله اش که چند ماه پیش بر اثر سرطان مرده بود اشک می ریخت. تقریبا ده نفری می‌شدیم و من از ترس کرونا تا صبح ماسکم را برنداشتم.
قبل از این که سه نفر همکارم که با من دستگیر شده بودند آزاد شوند شرایط قابل تحمل تر بود. حتی برای بازداشتی ها مرضیه خواندیم و اشک همه را درآوردیم. ولی وقتی آن ها رفتند خیلی تنها شدم و روحیه ام به هم ریخت! ظاهرا بنده سابقه دار!!! بودم و باید در بازداشت می ماندم!
سابقه جنایتکاری من برمی‌گشت به شش ماه پیش که به خاطر چند پست اینستاگرام احضار شدم و همین شد سو سابقه بنده!
اتفاقا دفعه قبل هم پیش همین قاضی آمده بودم و چون آن دفعه به قول خودش خیلی کمکم کرده بود این بار گذشت نکرد و پرونده را فرستاد دادگاه. آدم نیک نفس و مودبی بود ولی خوب او هم دستانش بسته بود هم می خواست کارش را بکند و هم انسانیت به خرج دهد!
اتفاقات این دو روز مانند فیلم از جلوی چشمم رد می شود. باورش سخت است که این ها بر من و همکارانم گذشته.
باورم نمی شود در حکومتی که پسوند اسلامی را یدک می کشد در حالی که یکی از اطلاعاتی ها گوشیم را از جیبم زد و من به دنبال او و گوشیم بودم، چهار مرد هیکلی بر سرم بریزند تا من را سوار ون کنند.
باورم نمی شود در جامعه‌ای که آنقدر هندوانه زیر بغل معلم می گذارند و شغل او را شغل انبیا می دانند این توهین ها و تحقیر ها نسبت به معلم روا داشته شود. باورم نمی شود که آنجا به من گفتند معلمی مگه چکار کردی برای جامعه؟ باورم نمی شود در بدو ورود به بازداشتگاه تمام لباس هایم را در آوردند تکرار می کنم تمام لباس هایم زیر و رو و بدنم را کاویدند و مانند مجرمین سابقه دار با من رفتار شد!
هنوز در بهت حرف های ماموری هستم که وقتی داشت تهدیدم می کرد در جواب حرف من که گفتم من الان حالم خوب نیست می میرم میوفتم رو دستتون گفت: بمیری به درک!
@maHamahangim
۹ اسفند ۱۴۰۰