***

هیچ کس از جهان نمی‌رود./

تو نیز نرفته‌ای؛/

نویدرسانِ جان‌افشانِ جان‌شیفتگان!/

یاخته‌های دلپذیرت با خاک می‌آمیزند سبزینه می‌شوند/

در آوندها بالا می‌روند/

و اندامِ گیاهان را سرسبز می‌کنند/

بر پهنه‌هایِ دلپذیرِ شادمانِ جهان./

شکوفه می‌شوند و می‌بالند و می‌گشایند/

گلِ سرخ می‌شوند و فضا را/

از عطر می‌آکنند./

رهاوردِ نرم بادهای دل‌انگیزِ بهارگاهان./

زنبوران عسل/

بر جام‌هایت می‌نشینند/

شهدِ تو را می‌نوشند/

و به کندوهای خویش باز می‌گردند./

از بامدادان تا شامگاهان./

آن‌گاه/

عسل می‌شوی،/

خون می‌شوی،/

شورِ زیستن؛/

در رگانِ کودکانِ جهان./

آواز می‌شوی/

در گلوگاهِ پرندگان./

ترانه می‌شوی/

بر دهانِ پسران و دخترکان./

گرمای بوسه می‌شوی/

بر لبانِ دلباختگان./

سرود می‌شوی/

بر زبانِ دادگرانِ پیکار با بیدادگران./

عشق می‌شوی،/

جانِ زیستن؛/

و جهان را سرشار می‌کنی؛/

ستاره‌ی بامدادِ راست‌پیمانان!/

نیاز یعقوب‌شاهی شاعر و همسر جاودان رفیق فاطمه مدرسی (سیمین فردین)

برگرفته از کانال‌های تلگرامی