در خصوص معرفی بازیگر تئاتر جمیله ندایی  قصه گوی نمایشنامه ی موزیکال مشهور هنری “شهر قصه” اثر بِیژن مفید بود جلسه ای  برگزار شد. وی در سال ۵۸ به خاطر سیاست «حجاب اجباری» و  به دلیل شرکت ایشان در اعتراضات جدی و پیگیر این سیاست زن ستیزانه حاکمیت و در تظاهرات هشتم مارس ۱۳۵۷، ایران را به قصد پاریس ترک می کند

***

شب جمعه گذشته جلسه ای در خصوص معرفی بازیگر تئاتر جمیله ندایی که قصه گوی نمایشنامه ی موزیکال مشهور هنری “شهر قصه” اثر بِیژن مفید بود در کانون پناهندگان برلین در میان جمعی از علاقه مندان برگزار شد.

شهین نوائی در ابتدا یک بیوگرافی از جمیله ندایی ارائه کرد که چکیده ای از آن عبارت است از: وی فارغ التحصیل دانشکده ی هنرهای زیبا دانشگاه تهران است و بعد برای ادامه ی تحصیل، هنر و کار به شهرهای لندن و پاریس رفت. در این میان وی در سال ۵۸ به خاطر سیاست «حجاب اجباری» و ممنوعییت ازکار، شرکت جدی و پیگیر ایشان در اعتراضات  این سیاست زن ستیزانه  و  تظاهرات هشتم مارس ۱۳۵۷، ایران را به قصد پاریس ترک می کند.

سپس جمیله ندایی با بیان فصیح و دلنشین خود که خصوصیت بیشتر بازیگران تئاتر و قصه گویان است، برنامه ی خود را مانند قصه گویان با خواندن مقدمه ی کتاب تئاتر شهر قصه در عین وارد شدن به سالن شروع کرد:

“یکی بود، یکی نبود. اون قدیما زیرگنبد کبود… شهر باصفایی بود دورتا دورش گل سرخ. روبروش کوه بلند… مردمانش همه خوب. همه پاک و مهربون همه بیدار می شدن که برن سرکار..  اسم این شهر قشنگ «شهرقصه» بود…” “شهر قصه حکایت دردناک آدمی است که نادانیها، خرافات، سنتها و نظام های تحمیل شده ای زندگیش را محدود کرده اند.” تالیف از بیژن مفید

نمایش برگزیده تلویزیون ملی ایران “شهرقصه” که دو سال در خانه ی پیشاهنگی خیابان شهبار روی صحنه بود در جشن هنر شیراز در سال ۱۳۴۷ به روی صحنه رفت و برنده امتیاز شد. کاربرد موسیقی دراین نمایش محمل حرفهای آدم نمایش است. در کارهای نمایشی بیژن مفید استفاده از شعر و موسیقی عمومیت داشت. بیژن مفید از هیچ کس و هیچ مکتبی در کار تقلید نمی کرد و این کار را دشوارتر می کرد.

گفتنی است که خبر برنده شدن تئاتر “شهر قصه” چنان قابل اهمیت و مسرت بخش برای بیژن مفید بود که هنگام دادن آن به همکارهنری و نیز همسرش جمیله ندایی درست وقتیکه وی در بیمارستان بستری و تازه فارغ از بدنیا آمدن فرزندش بود، در حاشیه قرار می گیرد. اگرچه جمیله ندایی نیز تا آخرین شب قبل از به زمین گذاشتن بار خود همچنان پای ثابت تئاتر و کارش بود.

جمیله ندایی با همراهی مجری برنامه شهین نوائی از خودش و زندگیش باز بیشتر گفت که در خانواده ای اهل علم و هنر در سال   ۱۳۲۸ در امیریه تهران متولد شد، در سه سالگی پدر خود را از دست می دهد. بعلت پنهان کردن و عدم تفهیم این واقعه ی دردناک به او و نیز فقدان پدر،  دوران رشدِ آسان و بدور از پیامد مشکلاتی روحی و روانی نداشته است. وی خودش را دراین دورانِ ناگوار بیش از هرچیزی با کتاب و کتابخوانی بطور اغراق آمیزی مشغول می کرده است که موجب نگرانی خاطر مادر بود. اما بالاخره در مدرسه در ارتباط با کار هنر تئاتر قرار می گیرد. او با کار در تئاتر خود را بتدریج رها از مشکلاتی که مرگ پدر رنجور و افسرده اش کرده بود، می بیند و پاسخ بسیاری از سووالاتش را در این فعالیت می یابد.

برای مثال وی از بازی و خاطرات خود در تئاتر”رستم و سهراب” گفت که خودش نقش گردآفرین را داشت و در این بازی ازهمراهی بازیگرانی چون بهزاد فراهانی، مرتضی عقیلی،.. برخوردار بود. دیدن سند تصویری از این همکاری برای حضار جالب بود.

جمیله ندایی از کار تئاتر ارتباط با تماشاگر گرفتن را بسیارمهم می دانست. در واقع بازیگر روی صحنه باید حس خود را به تماشاچی منتقل کند در حالیکه برخی ها روی صحنه فقط با خودشان مشغول هستند و غافل از حال و هوای تماشاگر هستند.

او همچنین از بازیگران و نویسندگان زن در تئاتر قبل از انقلاب مثل نصرت پرتوی، ایرن عاصمی، لرتا، پوران مهرزادی،… نام برد که بخاطر شرایط سیاسی ـ اجتماعی و بعضا بخاطر همسران نامدار و هنرمندشان کارشان تحت الشعاع قرار می گرفت و نیز باندازه ی شایسته مطرح نمی شدند.

 قابل توجه هم است از نگاه دمکرات منشانه جمیله ندایی به حضور تلاش گران متفاوت دیگری در عرصه ی  تئاتر از نظر سبک و جهان بینی مثل رکن الدین خسروی که به تازگی چشم برجهان فروبست، جمیله ندایی از او بعنوان یک نماد در تئاترایران که همه ی زندگی اش را وقف تئاتر کرد، نام برد.

در بخش پایانی برنامه عکسهایی از فعالیت های روی صحنه ی جمیله ندایی و قسمتی از نمایشنامه ” شهرقصه” به نمایش گذاشته شد.

 این برنامه با فروش کتاب “شهر قصه” و نوشتن پیامی صمیمانه و امضای جمیله ندایی بر برگ نخست آن بعد از دوساعت خاتمه یافت. عکس از زمانه و ویکی پدیا

آذین ـ ۱۱ بهمن ۱۳۹۵

نظرات بسته است