ما زندگی نمی‌کنیم… فقط زنده‌ایم.
ما ستون این جامعه ایم. اگر ما نباشیم، هیچ ساختمانی ساخته نمیشه، چرخ تولید نمی چرخه، اقتصاد جون نمی گیره. اما همیشه ته صفیم …تو صف وام، صف دارو، صف حق و صف عدالت…ما زندگی نمی کنیم، فقط زنده ایم، تا چرخ زندگی دیگران بچرخه…../
***
چند روز پیش مطلبی درباره عربده‌کشی موتلفه‌ها و جنگ‌طلبی‌شون دیدم. راستش، این‌ها از جای گرم بلند می‌شن. همه‌شون راحت‌طلبن، زالوهایی که سال‌ها از خون ما تغذیه کردن. فرق چپ و راست این حکومت فقط توی شکل خالی کردن جیب ماست، نه نیتشون. همیشه سفره برای ما خالی بوده، ولی برای اون‌ها پر از قدرت و ثروت.
فردا اگر جنگ بشه، ما کارگرها اولین قربانی‌ها هستیم، مثل همین انفجار بندرعباس. چندتا مدیر آسیب دیدن؟ هیچ. من پنجاه سالمه، سی سال جون کندم، ولی سهمم فقط درد و شرمندگی بوده. از جوونی تا امروز، همیشه کار کردم، با دست‌های پینه‌بسته و بدنی که حالا زخم‌برداشته. اما امروز فقط یه کیسه دارو دارم و پرونده پزشکی که هر روز سنگین‌تر میشه.
قرارداد؟ یا سفید بود، یا طوری نوشته شده بود که فقط کارفرما سود ببره. اگر امضا نمی‌کردم، جای من رو یکی دیگه می‌گرفت. کارفرما همیشه می‌گفت: «اگر نمی‌خوای، برو.» چون من تنها بودم، چون صدای ما کارگرها به جایی نمی‌رسید.
من هر روز کار کردم، اما هیچ‌وقت زندگی نکردم. زندگی مال اون‌هایی بود که از بالا به ما نگاه می‌کردن، اون‌هایی که از دست‌های ما سود می‌بردن و پاداش می‌گرفتن. اون‌وقت ما حتی نمی‌تونستیم نون خشک بخریم.
تیو این سیستم، ما فقط عددیم؛ نیروی کار ارزان، نه آدم، نه شهروند، نه هموطن… فقط ابزار.
هیچ‌کس نپرسید چرا کارگر باید سی سالگی سکته کنه؟ چرا وقتی مریض می‌شیم، باید بین دارو و نون یکی رو انتخاب کنیم؟ چرا بچه‌مون باید از ترس شهریه ترک تحصیل کنه، با اینکه ما هرروز داریم توی دل آفتاب جون می‌کنیم؟
اگر ما تشکل واقعی داشتیم، اگر حق اعتراض و اعتصاب داشتیم، اگر می‌تونستیم به جای ترسیدن کنار هم بایستیم، امروز کارفرما جرات نمی‌کرد باهامون مثل برده رفتار کنه. امروز قرارداد به نفع ما هم نوشته می‌شد، نه فقط اون‌هایی که پشت میز نشستن.
ما ستون این جامعه‌ایم. اگر ما نباشیم، هیچ ساختمانی ساخته نمیشه، چرخه تولید نمی‌چرخه، اقتصاد جون نمی‌گیره. اما همیشه ته صفیم… تو صف وام، صف دارو، صف حق و صف عدالت… ما زندگی نمی‌کنیم، فقط زنده‌ایم تا چرخ زندگی دیگران بچرخه.
اما این صبر یه روزی تموم میشه. ما فقط قربانی نیستیم. ما می‌فهمیم، می‌دونیم و اگر کنار هم باشیم، می‌تونیم این بازی رو عوض کنیم.
اینستاگرام #مدرسه_رهایی
۵ خرداد ۱۴۰۴