جمعی از زنان فعال کردستان در بیانیه ای که انتشار داده اند همواره خود را همچون دیگر زنان جهان خواهان صلح دانسته و خواستار گفت و گو و مذاکره برای پایان بخشیدن به خشونت شده اند…

************

جمعی از مادران و زنان کردستان
چرا باید نسل در نسل وارث رنج و محرومیت باشیم/خواهان صلح و گفت و گو هستیم

جمعی از زنان فعال کردستان با انتشار بیانیه ای خواستار گفت و گو و مذاکره برای پایان خشونت ها شده اند. این زنان نوشته اند که بە مثابە دیگر زنان جهان همیشە خواهان صلح و گفتگو بودە و هستند. آنها چارە توقف این خشونتها را تنها و تنها گفتگو می دانند: گفتگو با فعالان مدنی و سیاسی خود این مناطق: می توان تمهیداتی فراهم آورد تا مردم نمایندگانی برای مذاکرە برگزینند و بە طور اساسی و عملی در پی رفع مشکلات و احقاق حقوق برآمد. اعدام، خشونت و نفرت چارە ساز نبودە و نیست.

متن این بیانیه به شرح زیر است:

برای زنان فعال در عرصەهای مدنی و سیاسی کوردستان بسیار پیش آمدە کە از سوی سایر زنان فعال ایران مورد پرسش قرار گیرند کە خواستەهای آنان چە تفاوتی با خواستەهای سایر زنان ایران دارد؟

بسیاری از خواستەهای ما مبتنی بر رفع تبعیض جنسیتی و برابری حقوقی زنان و مردان، با خواستەهای سایر زنان ایران کاملا یکسان است اما خشونت سیاسی و عوارض آن مشکلی بسیار جدی در جامعە ماست. اگر در خشونت خانگی و اجتماعی با شما همرنج و همدردیم اما خشونت سیاسی بر بسیاری از ابعاد زندگی ما تاثیرات سوئی گذاشتە است کە احتمالا برای دیگر زنان ایران کە در استانهای محروم زندگی نکردەاند قابل تصور هم نیست. خشونت سیاسی ابعاد اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و حتی خصوصی ما را تحت تاثیر قرار دادە است. محرومیت از حقوق سیاسی و مدنی، عدم توسعە اقتصادی، نگاه دائم امنیتی بە کوردستان، درگیریهای گاه و بیگاه مسلحانە و غیر مسلحانە، انفجار مین، بازداشت و شکنجەی فعالان، احکام طولانی مدت زندان و از همە فاجعەبارتر “اعدام” از مصادیق و مظاهر خشونت سیاسی در مناطق کوردنشین است.

ما زنان و مادران کورد از خود میپرسیم ما کە هیچ مردمی را از زبان و حقوق خود محروم نکردەایم چرا باید نسل در نسل وارث رنج محرومیت باشیم؟ چرا باید ما، خانوادەهایمان و بویژە کودکانمان تبعیض را با گوشت و پوست خود احساس کنیم؟ چرا باید زمینە بیزاری جوانان ما از این محرومیتها و تبعیضها هموارە فراهم باشد در حالیکە حتی یک اصل ۱۵ قانون اساسی با همە کاستیهایش پس از این همە سال بە اجرا درنیاید؟ جوانان کورد چە دارند؟ اقتصادی شکوفا، شغل و کار مناسب؟ نشاط ، تفریح و شادی؟ امکان فعالیت قانونی مدنی و سیاسی؟ جوانان ما کە از رنج تبعیضات بە ستوه آمدەاند بە کدام راە روی آورند؟

امکان فعالیت در سازمانهای غیر دولتی ممنوع چراکە مظنون بە فعالیت سیاسی‌اند. چاپ روزنامە و کتب کوردی ممنوع، اگرچە ظاهرا در قانون منع نشدە است. نقد و نوشتەی انتقادی ممنوع چراکە سزایش بازداشت و زندان است. امکان تاسیس احزاب سیاسی در داخل و پیوستن بە احزاب خارج هم کە کلا ممنوع است. صحبت از حقوق سیاسی و مدنی هم ممنوع چرا کە در آنصورت تجزیە طلبند ! همە اینها در حالیکە نیروهای اطلاعاتی قدرت بلامنازع کوردستانند و احکام قوە قضائیە تحت فرمان آنان صادر میشود، معلم فعال مدنی بە اتهامات واهی و غیر واقعی بە چوبە دار سپردە میشود چرا کە حاضر نیست از گناه ناکردە توبە کند، موسس سازمان حقوق بشر کوردستان بە یازدە سال حبس محکوم میشود چرا کە از نقض مکرر موارد حقوق بشر گزارش تهیە کردەاست. روزنامە نگاران یکی پس از دیگری دستگیر شدە بە زندانهای طویل المدت محکوم میشوند چراکە از نابرابریها نوشتەاند. آیا میدانید با کشتن فرزاد و یارانش، شیرین، احسان، حبیب و بسیاری دیگر هیچ کدام از مشکلات کوردها حل نشدە بلکە این زخم عمیق مدام چرکین تر میشود؟ آیا میدانید کە اکنون فرزاد کمانگر قهرمان ملی کوردهاست؟

وقتی کە هرگونە فعالیت مدنی برای رفع تبعیضات ممنوع است دیگر عجیب نیست کە امکان تمایل جوانان بە مجاری دیگر فراهم شود. چرا باید جوانی کە نە در درگیری و نە با اسلحە دستگیر شدە، بصورت گروگان نگەداشتە شود تا در صورت بروز درگیری برای انتقام و چشم زهرگرفتن اعدام شود؟ جوانی کە حتی در رای دادگاه او قید شدە کە با کتاب دستگیر شدە است!

آیا سالها اعدام توانستە مشکلات این جامعە را حل کند، مردم را بترساند و از درخواست حقوق شهروندی و برابری و عدم تبعیض اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی و آزادی زبان مادری باز دارد؟ خشونت خشونت میآفریند و سرکوب تنها نفرتها را انباشتە میکند. انفجار نفرتها خطرناک است.

ما مادران کورد اغلب داغدیدەایم. ما مایل نیستیم کە فرزندانی از ما و سربازان بە اجبار بە سربازی رفتە در هیچ درگیری مسلحانەای کشتەشوند. ما درد از دست دادن عزیزان را خوب میفهمیم. اشک مادران و پدرانی کە اگر پول داشتند سربازی اجباری فرزندانشان را بخرند و اکنون زندە بودند، اشک ما هم هست.

چرا باید زمینە ای فراهم کرد کە جوانان جانشان بە لب رسیدە و بە اسلحە پناه ببرند؟ آیا وقت آن نیست کە با بازنگری جدی در سیاستها و اعمال ناکارآمد گذشتگان، در شیوە برخورد تغییراتی شجاعانە ایجاد کرد؟ آیا شکستن تابوی حل این معضلات سختتر از شکستن تابوی گفتگو با آمریکاست؟

ما زنان کورد بە مثابە دیگر زنان جهان همیشە خواهان صلح و گفتگو بودە و هستیم. چارە توقف این خشونتها تنها و تنها گفتگو است. گفتگو با فعالان مدنی و سیاسی خود این مناطق. میتوان تمهیداتی فراهم آورد تا مردم نمایندگانی برای مذاکرە برگزینند و بە طور اساسی و عملی در پی رفع مشکلات و احقاق حقوق برآمد. اعدام، خشونت و نفرت چارە ساز نبودە و نیست.

اسامی امضا کنندگان :

رویا طلوعی، کویستان فتوحی، توران زندی، شرارە شمامی، اسمر معماری، سحر دیناروند، حلیمە رسولی، شیلان صالحی، شکوفە قبادی، شهلا دباغی، مرزە جوانمرد، سهیلا قادری، لیل زریبار، مریم فتحی، باران میلان، گلالە سمیعی، کویستان گادانی، تروسکە صادقی، شلیر درویشی، شلیر شبلی، شلیر باپیری، کویستان عمرزادە، لیلا محمدی، روژە عزیزی، سارا محمدی، جمیلە انوری، سنور یونسی، پخشان احمدی، مینا لبادی، آوارە جلالی، شلیر حسنپور، شهین شهلایی، گلشار محمودی، شعلە قادری، روفیا رمصانعلی، فریدە دارایی، زینب ایلخانی، شهناز قرآنی، چنور مهرپرور، صبری بهمنی، ارکیدە آبیدر، پروین خالندی

کانون زنان ایرانی ـ ۱۲ آبان ۱۳۹۲

نظرات بسته است